Sophia była kobietą o silnej woli, elegancką z wyglądu, ale o ciętym języku i niecierpliwą. Napięcie narastało od miesięcy – kłótnie o zakupy, obowiązki domowe, a nawet o miejsce Margaret przy stole. Ale nic nie mogło przygotować Margaret na to, co wydarzyło się tamtego dnia.

Gdy kładła torby z zakupami na kuchennym blacie, nagle pojawiła się Sophia, a na jej twarzy malował się gniew.

„Margaret” – warknęła – „musimy porozmawiać. Natychmiast”.

Margaret odwróciła się powoli, starając się zachować spokój. „O co chodzi, Sophio?”

Oczy Sophii płonęły. „Ten dom jest teraz mój. Daniel i ja zaczynamy własne życie i nie potrzebujemy, żebyś się tu kręciła jak relikt przeszłości. Oddaj klucze i zniknij”.

Słowa te przeszyły serce Margaret. Zamarła, nie wierząc własnym uszom. „Ten dom… to miejsce, w którym Daniel dorastał. Miejsce, w którym jego ojciec i ja…”

Zanim zdążyła dokończyć, dłoń Sophii wystrzeliła. Uderzenie odbiło się echem w kuchni, pozostawiając Margaret oszołomioną, z rumieńcem na policzku. Zakupy posypały się na podłogę, jabłka potoczyły się po płytkach.