„To ty, babciu, kiedy zaczynałaś swoją pracę” – opowiadała Rosalie, wskazując na ekran. „Mama mówiła, że ​​jesteś w tym naprawdę dobra i dlatego zostałaś szefową”. Następny slajd był kolażem zdjęć – Dolores trzymająca Craiga jako niemowlę, potem jako małego chłopca, a na końcu jako mężczyznę, którego poślubiłam.

Pokój wypełnił chichot małego Craiga, a ja nie mogłam powstrzymać uśmiechu na widok pomysłowości Rosalie. „Tata mówi, że zawsze go rozśmieszałaś, babciu” – kontynuowała Rosalie czystym i spokojnym głosem. Nagranie przeszło na niedawne zdjęcia – rodzinne spotkania, świąteczne obiady i urodziny, chwile, w których Dolores brała udział, niezależnie od tego, czy sprawiały jej przyjemność, czy nie.

„Ale najlepsze jest to, że tu jesteś” – powiedziała Rosalie, odwracając się, by objąć wzrokiem całą salę. „Bo nawet jeśli uważasz, że nie zasługuję na przyjęcie, jestem najszczęśliwsza, kiedy jesteś z nami”.

Następnie pojawił się pokaz slajdów z rysunkami Rosalie – kwiaty, serca i dziecięca interpretacja portretu rodzinnego, uzupełniona charakterystycznymi okularami Dolores. Z ust Dolores wyrwało się ciche westchnienie. Dzieci, wcześniej uciszone przez dramat, były teraz oczarowane, a ich oczy wlepione były w tętniący życiem świat Rosalie.

W sali zapadła cisza, gdy nagranie zakończyło się słowami: „Kochamy Cię, Babciu”, napisanymi uroczo krzywym charakterem pisma Rosalie. Powietrze zamarło; oczy Dolores błyszczały od powstrzymywanych łez. Nigdy wcześniej nie widziałam u niej takiego spojrzenia – mieszanki skruchy, zaskoczenia i rzadkiej wrażliwości.