Od momentu, gdy Emily zaczęła pracować w posiadłości Harringtonów, oczy Clarissy zwężały się za każdym razem, gdy przechodziła obok. Nie chodziło o to, że Emily zrobiła coś złego – wręcz przeciwnie. Wrodzony wdzięk i życzliwość Emily zdawały się przyciągać do niej ludzi. Nawet starsi lokaje i pokojówki traktowali ją z ciepłem, którego rzadko okazali komukolwiek innemu. Sam Daniel raz czy dwa razy zwrócił się do niej uprzejmie, gdy zobaczył ją w ogrodzie, pytając, czy potrzebuje lżejszych obowiązków. Clarissie to się zupełnie nie podobało.
I tak oto, gdy orkiestra zrobiła sobie przerwę między piosenkami podczas przyjęcia, Clarissa postanowiła się trochę „zabawić”.
„Panie i panowie” – zawołała, a jej głos rozbrzmiał w całym pomieszczeniu, a ozdobiona klejnotami dłoń zacisnęła się na mikrofonie. „Dziś wieczorem chodzi o radość, muzykę i miłość. I myślę, że byłoby zabawnie usłyszeć piosenkę w wykonaniu którejś z naszych pracownic. Emily!”
Emily zamarła. Cicho napełniała kieliszki przy pobliskim stoliku, ale teraz setki oczu zwróciły się w jej stronę.
Uśmiech Clarissy poszerzył się. „Tak, Emily. Czemu nie zaśpiewasz dla nas? Przecież umiesz śpiewać, prawda?”
Serce Emily waliło jak młotem. Szybko pokręciła głową, szepcząc: „Proszę pani, ja… nie mogę. Proszę…”
Ale panna młoda już ruszyła naprzód, a jej welon sunął za nią niczym rzeka jedwabiu. Wcisnęła mikrofon w dłoń Emily i powiedziała słodkim tonem, który maskował ostrość: „Nie bądź nieśmiała. Zaśpiewaj coś dla nas wszystkich”.
Goście poruszyli się niespokojnie. Niektórzy uśmiechnęli się uprzejmie, myśląc, że to niewinna zabawa. Inni, widząc, jak twarz Emily płonie z zażenowania, zastanawiali się, czy to nie okrucieństwo.
Emily spojrzała w dół, jej dłoń instynktownie położyła się na brzuchu. Czuła delikatne kopnięcia dziecka, jakby przypominające jej, że nie jest sama. Wzięła drżący oddech.
A potem – zaśpiewała.
Tylko w celach ilustracyjnych
Początkowo jej głos był miękki, drżący niczym świeca na wietrze. Ale po chwili melodia rozkwitła w coś bogatego i przejmującego. Wypełniła ogromną salę balową ciepłem, przebijając się przez warstwy kryształu, jedwabiu i marmuru, aż dotarła do każdego zakątka serca.
Gadanie ucichło. Powietrze zamarło. Goście pochylili się do przodu, szeroko otwierając oczy, gdy głos Emily wzniósł się wyżej, niosąc nie tylko nuty, ale coś głębszego – nadzieję, odporność i cichą siłę.
Daniel Harrington powoli podniósł się z krzesła. Nie spuszczał wzroku z Emily. Zacisnął szczękę, ale jego oczy złagodniały w zachwycie.
Kiedy Emily skończyła, na moment zapadła cisza – a potem rozległy się gromkie brawa. Ludzie zerwali się na równe nogi, klaszcząc i wiwatując. Niektórzy mieli nawet łzy w oczach.
Uśmiech Clarissy zbladł. Nie takiej reakcji się spodziewała. Miała nadzieję, że Emily się zająknie i nie wypowie, stając się cichym upokorzeniem wieczoru. Zamiast tego, Emily stała się gwiazdą.
Daniel podszedł do Emily, jego kroki były pewne i stabilne. Serce Clarissy zabiło mocniej z paniki, gdy zobaczyła, jak jej narzeczony zbliża się do pokojówki.
Daniel delikatnie wziął mikrofon z drżącej dłoni Emily. „To” – powiedział, a jego głos poniósł się po sali – „był najpiękniejszy dźwięk, jaki kiedykolwiek słyszałem”.
Goście znów zaczęli wiwatować. Policzki Clarissy płonęły, gdy Daniel zwrócił się prosto do Emily. „Masz dar. Dziękuję, że się nim z nami podzieliłaś”.
Oczy Emily rozszerzyły się, łzy napłynęły jej do oczu. Wyszeptała: „Nie chciałam… ale ona…”
Daniel uniósł rękę, uciszając jej przeprosiny. „Nigdy nie powinnaś przepraszać za cud”.
Po raz pierwszy tego wieczoru Clarissa poczuła, jak ziemia pod jej stopami drży. Pan młody, jej pan młody, patrzył na Emily z szacunkiem i podziwem, jakiego nigdy wcześniej nie okazywał jej kunsztownym diamentom ani jej starannie wyreżyserowanej perfekcji.
Clarissa wymusiła śmiech, próbując odzyskać panowanie nad sobą. „Kochanie, to była tylko odrobina zabawy. Chyba nie chcesz…”
Ale Daniel jej przerwał. Jego głos był spokojny, ale brzmiał stanowczo. „Ślub nigdy nie powinien odbywać się kosztem kogoś innego. Ten wieczór ma być celebracją miłości, a nie kpiną z tych, którzy nam służą”.
Tylko w celach ilustracyjnych
W sali balowej znów zapadła cisza. Wszystkie oczy zwrócone były na parę, ale Clarissa nie miała dowcipnej odpowiedzi. Przełknęła ślinę, a jej uśmiech zamarł.
Daniel odwrócił się do Emily. „Nie powinnaś pracować w takim stanie. Od teraz nie będziesz nosić tac ani sprzątać podłóg. Jeśli chcesz, chciałbym zamiast tego zasponsorować twoje lekcje muzyki. Głos taki jak twój zasługuje na pielęgnację”.
Sala zamarła. Niektórzy znów zaczęli klaskać, wzruszeni jego hojnością.
Usta Emily rozchyliły się ze zdumienia. „Proszę pana, ja… nie wiem, co powiedzieć”.
„Powiedz tak” – powiedział łagodnie Daniel.
Redukcja żylaków za pomocą imbiru: przed/po
To takie mądre! Chciałbym wiedzieć o tym wcześniej!
Wyeliminuj pasożyty jelitowe w sposób naturalny: Potężny przepis z goździkami i siemieniem lnianym
6 oznak, że Twoja wątroba jest zmęczona i pełna toksyn
Kiedy podróżuję, zawsze wkładam do zlewu szklankę i kartkę papieru. Oto dlaczego ta sztuczka robi taką różnicę!
Ciasto chmurkowe prababci: deser bez mąki
