Robert patrzył bez słowa. Ze wszystkich bogatych dzieci, które odrzuciły zaproszenie Emmy, to biedne dziecko prosiło o dołączenie do nich.
„Jak masz na imię, synu?”
„Tommy Rodriguez, proszę pana. Mam siedem i pół roku”. Uśmiech chłopca był promienny, mimo braku przedniego zęba. „Czy solenizantka jest tutaj?”
Zanim Robert zdążył odpowiedzieć, za nim rozległ się podekscytowany głos Emmy: „Tato, czy to moja przyjaciółka?”
W tym momencie Robert Mitchell zrozumiał, że czasem najlepsze prezenty przychodzą w najbardziej nieoczekiwanych opakowaniach.
„Wejdź, Tommy” – powiedział Robert, odsuwając się na bok, gdy chłopiec wchodził do marmurowego holu, szeroko otwierając oczy i chłonąc każdy szczegół bogatego otoczenia.
Emma szybko podjechała do przodu, a jej twarz rozjaśniła się po raz pierwszy od miesięcy. „Cześć, jestem Emma. Jesteś pierwszym dzieckiem, które odwiedziło mój dom od…” Jej głos ucichł, ale szybko się otrząsnęła. „Uwielbiam twoją koszulkę. Superman to najlepszy superbohater na świecie”.
Tommy spojrzał na swoje połatane ubranie i uśmiechnął się, odsłaniając lukę po przednim zębie. „Mam na sobie swoją najlepszą koszulkę z Supermanem. Moja babcia mówi, że Superman pomaga ludziom, którzy potrzebują pomocy, więc pomyślałem, że będzie idealna na przyjęcie urodzinowe”.
„Ja też kocham Supermana” – wykrzyknęła Emma. „Tato, Tommy też lubi Supermana!”
Robert patrzył ze zdumieniem, jak dwójka dzieci natychmiast nawiązała ze sobą kontakt. Tommy nie wpatrywał się w wózek ani nie zadawał niewygodnych pytań. Po prostu widział Emmę, dziewczynę podzielającą jego entuzjazm dla superbohaterów.
„Chcesz ciasto?” – zapytała z zapałem Emma. „To tort w kształcie zamku księżniczki z nadzieniem truskawkowym. Ale założę się, że Superman też chciałby tort w kształcie księżniczki”.
„Nigdy wcześniej nie jadłem tortu zamkowego” – przyznał Tommy, szeroko otwierając oczy. „Moje torty urodzinowe zazwyczaj są ze sklepu spożywczego, ale smakują równie dobrze, gdy babcia śpiewa mi po hiszpańsku i angielsku”.
Pani Patterson podała hojne porcje na delikatnej porcelanie, która nie była używana od śmierci Margaret. Robert zrobił coś bezprecedensowego – usiadł na drogim perskim dywanie z dziećmi, zamiast zachować swój zwykły, formalny dystans.
„To najpyszniejsze ciasto na świecie” – oznajmił Tommy między ostrożnymi kęsami. „Pani Emmo, musi być pani naprawdę wyjątkowa, skoro dostała tak piękne ciasto”.
„Tommy” – powiedział Robert łagodnie – „skąd dowiedziałeś się o dzisiejszej imprezie?”
Tommy grzecznie odłożył widelec. „Szedłem do sklepu na rogu po moją abuelę, kiedy zobaczyłem te wszystkie piękne dekoracje przez twoją wielką witrynę. Stałem tam i myślałem, że ktoś musi być naprawdę wyjątkowy, skoro urządza tak piękne przyjęcie. Ach… ale potem zrobiło mi się smutno, bo nie widziałem innych dzieci i pomyślałem, że może solenizant jest samotny”.
Emma wyciągnęła rękę i ścisnęła dłoń Tommy’ego. „Byłam samotna. Naprawdę, naprawdę samotna – dopóki nie zapukałeś do naszych drzwi”.
Popołudnie minęło jak sen. Tommy pchał wózek inwalidzki Emmy po domu, wymyślając skomplikowane gry, w których Emma była dzielną księżniczką, a jej wózek zmieniał się w królewski rydwan, który mógł latać nad górami. Wypełnili rezydencję dźwiękiem, za którym Robert tęsknił najbardziej – nieskrępowanym śmiechem córki.
Gdy słońce zaczęło zachodzić, Tommy spojrzał na swój noszony zegarek. „Muszę wkrótce wracać do domu. Babcia się martwi, kiedy się spóźniam”.
„Wrócisz?” – zapytała Emma z naciskiem. „Proszę, powiedz, że wrócisz”.
Tommy spojrzał niepewnie na Roberta. „Jeśli twój tatuś nie ma nic przeciwko, chętnie zostanę twoim przyjacielem, Emmo”.
Robert uklęknął do poziomu Tommy’ego. „Tommy, jesteś zawsze mile widziany w naszym domu. Emma potrzebuje takiego przyjaciela jak ty, i szczerze mówiąc, ja też”.
Gdy Tommy szedł podjazdem, Emma zawołała: „Tommy, sprawiłeś, że to były najlepsze urodziny w życiu”.
Tej nocy, gdy Robert układał Emmę do snu, wyszeptała: „Tato, myślę, że Bóg zesłał mi Tommy’ego w prezencie urodzinowym”.
Robert wpatrywał się w światła migoczące w dolinie poniżej, zastanawiając się, czy siedmioletni chłopiec właśnie przypomniał im, co to znaczy radość.
Trzy dni później Robert wyszedł wcześniej z biura, żeby zjechać krętą drogą w dół wzgórza, w stronę kompleksu apartamentowego Sunny Meadows. Emma ciągle pytała o Tommy’ego, zastanawiając się, czy wszystko w porządku, czy po szkole nie czuje się samotny. Jazda samochodem ukazała Robertowi krajobraz, na który rzadko zwracał uwagę. Jego rezydencja wznosiła się niczym korona na szczycie wzgórza, a w dolinie gęsto budowano skromne budynki mieszkalne. Kontrast był uderzający, ale i pouczający.
Sunny Meadows nie było katastrofą, jakiej Robert się spodziewał. Budynki nosiły ślady wieku, ale wszystko było czyste i zadbane. Małe ogrody kwitły z troskliwą opieką, a plac zabaw lśnił świeżą farbą i misternymi remontami.
Robert zapukał do mieszkania 2B, czując się zbyt elegancko ubrany w swoje drogie ciuchy. Drzwi otworzyła starsza Latynoska, a jej obecność natychmiast emanowała godnością i ciepłem. Jej srebrne włosy były starannie upięte i pomimo prostej, kwiecistej sukienki, poruszała się z niewątpliwą gracją.
„Pewnie jesteś ojcem Emmy” – powiedziała z akcentem, ale wyraźnie. „Jestem Carmen Rodriguez, abuela Tommy’ego. Mój wnuk od soboty nie mówi o niczym innym, tylko o swoim nowym przyjacielu”.
„Pani Rodriguez, chciałam Pani podziękować za wychowanie tak wspaniałego chłopca. Tommy sprawił mojej córce więcej radości w jedno popołudnie niż doświadczyła przez dwa lata”.
Maleńkie mieszkanie było arcydziełem miłości pośród luksusu. Każda powierzchnia lśniła od pieczołowitego sprzątania, a rodzinne zdjęcia pokrywały każdą dostępną przestrzeń. Zapach świeżo upieczonego chleba unosił się w powietrzu, rywalizując z aromatem przypraw, który sugerował godziny pieczonego jedzenia.
„Panie Mitchell!” Tommy zerwał się z kuchennego stołu, na którym leżały rozrzucone prace domowe. „Czy Emma przyszła z panem? Czy nic jej nie jest?”
„Jest na fizjoterapii” – wyjaśnił Robert, pokazując Tommy’emu film nagrany przez Emmę. „Ale chciała, żebym ci to dał”.
Na nagraniu widać Emmę trzymającą rysunek. „Cześć, Tommy. Zrobiłam to zdjęcie, jak lecimy na moim wózku inwalidzkim, bo powiedziałeś, że to jak magiczny rydwan. Tęsknię za tobą”.
Tommy obejrzał film trzy razy, ściskając telefon jak skarb. „Narysowała nas w locie. Panie Mitchell… Emma jest najwspanialszą przyjaciółką, jaką kiedykolwiek miałam”.
Carmen pojawiła się z kawą i domowymi ciasteczkami. Podczas rozmowy Robert poznał niezwykłą historię rodziny Rodriguezów. Carmen przyjechała z Meksyku 40 lat temu, ucząc się angielskiego, oglądając programy dla dzieci i pracując jako wolontariuszka w kościele.
„Panie Mitchell” – powiedziała Carmen łagodnie – „Tommy mówił mi, że pańska córka jest bardzo odważna. Wypadek, w którym zginęła pańska żona… musiał być straszny”.
Robertowi ścisnęło się gardło. „To był pijany kierowca. Margaret zginęła na miejscu. Kręgosłup Emmy był poważnie uszkodzony. Przez miesiące nie wiedzieliśmy, czy przeżyje”.
„I cały ten ból znosiłaś sama” – zauważyła Carmen.
Tommy słuchał w milczeniu. „Panie Mitchell, czy to dlatego Emma czasami wydaje się smutna? Bo oboje nosicie w sobie ciężar uczuć?”
Ta refleksja uderzyła Roberta jak cios. „Tak, Tommy. Myślę, że masz rację”.
Piłem wodę z cytryną każdego ranka przez 30 dni – zobacz, co mi się przydarzyło
Łatwy przepis na ciasteczka
Zapiekanka z kurczakiem: kremowy i smaczny przepis, którego warto spróbować!
ZMARSZCZKI NA USTACH, NIE MARNUJ CZASU NA KREMY: LEKARSTWO ZNAJDZIESZ W SPIŻARNI
Ciasteczka czekoladowe
Zagotuj 5 gałązek rozmarynu, aby pozbyć się uciążliwego problemu
