Łzy napłynęły do ​​oczu młodej kobiety. Odwróciła wzrok, niezdolna do odpowiedzi. Po długiej ciszy wyszeptała: „Nie powinnaś wiedzieć. Twoja matka robiła wszystko, co w jej mocy, żeby mnie trzymać z daleka… Obiecała, że ​​cię zniszczy, jeśli się odezwę”.

Jack stał tam jak sparaliżowany. Wspomnienia powracały: żądanie matki, żeby zerwał z „pracowniczką”, list z wypowiedzeniem, nagłe wygnanie Lisy. Wszystko miało sens.

„Dlaczego do mnie nie napisałaś?” – niemal krzyknął.

Lisa wyciągnęła z torby zmiętą kopertę.
„Próbowałam. Każdy list, który wysłałam, wracał z adnotacją „adres nieznany”. A kiedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży, było już za późno.

Jack, oszołomiony, przytulił bliźniaki. Jeden z nich położył mu małą rączkę na policzku – gest, który wykonywał jako dziecko na starych fotografiach.

„To Noah i Liam” – powiedziała Lisa drżącym głosem.

Rozległ się komunikat: „Ostatnie wezwanie na lot Paryż-Nowy Jork”. Jack spojrzał na bramkę, a potem na Lisę.

Podarł bilet.

„Już nie lecę. Tym razem nikt nie ukradnie mi rodziny”.

Lisa wybuchnęła płaczem. Wokół nich tłum wciąż się przesuwał, obojętny – ale dla Jacka czas się zatrzymał.

Nie potrzebował już samolotów ani hoteli. Wszystko, czego szukał przez całe życie, spało tam, obok niego.