Tylko ta pusta, bolesna neutralność wydawała się gorsza od opowiedzenia się po którejś ze stron.

Przełknąłem ból i zostawiłem rozmowę niedokończoną. Czasami cisza mówi głośniej niż kłótnie.

Na pogrzeb Aliny poszedłem sam.

Było małe; zaledwie pięć osób rozłożonych na składanych krzesłach w domu pogrzebowym, w którym pachniało starymi kwiatami. Prosta trumna ze zdjęciem jej dwudziestokilkuletniej córki na wierzchu.

Wyglądała jak ja. Albo ja wyglądałem jak ona.

Szepnąłem: „Przepraszam, że cię nie szukałem” i położyłem rękę na drewnie.

Nikt mnie nie pytał, kim jestem. Może wiedzieli. Może po prostu ich to nie obchodziło.

Siedziałem z tyłu, sam, płacząc za kobietą, której nigdy nie spotkałem, ale za którą dziwnie tęskniłem. Płakałem za rozmowami, których nigdy nie przeprowadzimy, za pytaniami, których nigdy nie będę mógł zadać.

Wróciłem do domu z nadzieją, że znajdę trochę spokoju i coś miękkiego, do czego będę mógł wrócić po tym dziwnym i smutnym dniu.

Ale gdy tylko wjechałem na podjazd i zobaczyłem pudełka na ganku, wiedziałem, że coś jest nie tak.

Zaparkowałem i wbiegłem po schodach. Szczęka mi opadła, gdy otworzyłem pierwsze pudełko i zobaczyłem, co jest w środku.

Wszystkie moje ubrania, książki, a nawet kocyk dla dziecka, który mama zrobiła mi na szydełku po sfinalizowaniu adopcji, zostały spakowane, jakbym była nieproszonym obcym.

Brian pojawił się w drzwiach, zaciskając szczękę i krzyżując ramiona.

„Albo podzielisz się spadkiem, albo tu nie mieszkasz” – powiedział.

„Niszczysz tę rodzinę” – powiedziała Kayla za nim.

Jak na to reagujesz? Jak nawiązujesz kontakt z ludźmi, którzy uważają, że to ty jesteś problemem?