Barbara wyglądała, jakby połknęła odłamki szkła. Jej usta otwierały się i zamykały. Odwróciła się do Katie, która miała łzy w oczach.

„Mamo? Co my zrobimy?” szepcze. „Nie chcę… Myślałam, że w końcu będzie moje. Powiedziałam dzieciom…”

Barbara zgrzyta zębami.

No to jedziemy.   Już  .

Alex nadal się nie ruszył. Wpatrywał się w papiery, jakby miały się zapalić i wymazać jego błąd.

Mój ojciec powoli wziął łyk ze szklanki i spojrzał Alexowi w oczy, jakby chciał pozbyć się rozczarowania.

„Mężczyzna, który pozwala matce decydować o swoim małżeństwie     , nie jest w ogóle mężczyzną” – powiedział, wciąż spokojny. „A mężczyzna, który próbuje ukraść żonę? To nie tylko głupiec… to tchórz. Możesz to sobie wyobrazić, Alex”.

Tak właśnie się stało.

Alex powoli zamrugał. Wstał i położył papiery na stole. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, może przeprosić, może się bronić, ale nie wydobył z siebie ani jednego słowa.

Tata nawet nie mrugnął.

„Teraz” – powiedział, tym razem bardziej stanowczo. „Odejdź, Alex”.

Barbara chwyciła torbę. Katie poszła za nią w milczeniu. Alex szła za nimi, zgarbiona, jakby ciężar w końcu opadł. Drzwi zamknęły się za nimi z ostatecznością, której dźwięk rozbrzmiał w ciszy.

Moja matka odchyliła się do tyłu i odetchnęła.

„No, Mo” – powiedziała, znów sięgając po wino. „Poszło dobrze… A teraz zjedzmy ciasto”.

Spojrzałem na moich rodziców, dwoje ludzi, którzy nigdy mnie nie zawiedli, i po raz pierwszy tego wieczoru, odkąd Barbara przekroczyła próg, uśmiechnąłem się.

Tydzień później zapytał, czy chciałbym się z nim spotkać.

W kawiarni pachniało przypalonym espresso i cynamonem. Wybrałem to miejsce z przyzwyczajenia, a nie z sentymentu. Znajdowało się w połowie drogi między moim biurem a mieszkaniem. Teren neutralny.

Kiedy wszedłem, Alex siedział już przy oknie z filiżanką kawy, której jeszcze nie tknął.

„Cześć” – powiedziałem, siadając na krześle naprzeciwko niego.

„Dzięki, że przyszedłeś, Mo” – powiedział.

Zanim zdążyłem odpowiedzieć, pojawił się serwer.