Zasnęłam, gdy hałas z dołu powoli cichł. Nagle usłyszałam donośny głos Daniela: „Mary, kochanie, wstawaj!”. Wstawaj! Ogień, ogień, ogień! Wstawaj!”.

Moje serce zabiło mocniej, a adrenalina rozprzestrzeniła się po moim ciele.

Chwyciłam poduszkę i koc i instynktownie zakryłam brzuch, jakby dla ochrony. Otworzyłam drzwi i zbiegłam na dół. Krzyknęłam do Daniela, żeby otworzył drzwi i wezwał straż pożarną.

Kiedy weszłam do salonu, znajomi Daniela zaczęli się śmiać. Daniel podszedł do nich, rechocząc jak hiena. Byłam zdezorientowana i zdezorientowana.

„Co się dzieje?” zapytałem, wciąż próbując zrozumieć sytuację.

Daniel śmiał się dalej i tłumaczył, że jego przyjaciele chcieli się „zabawić” i zrobić mi psikusa. Kazali mu krzyczeć „Ogień!”, „Ogień!”, żeby mnie nastraszyć.

Poczułem się, jakbym dostał cios w brzuch. Wezbrał we mnie gniew i strach. Zatrzymałem Daniela i stanąłem z nim twarzą w twarz.

„Jak mogłeś mi to zrobić?” Jak mogłeś tak igrać z moim strachem? Krzyczałam, a łzy spływały mi po twarzy.

Uśmiech Daniela zniknął i zaczął przepraszać bez opamiętania. Ale było za późno. Szkoda już wyrządzona. Serce waliło mi w gardle, a myśli pędziły.

„Nie powinieneś był tego robić, Danielu” – odpowiedziałam, odwracając się i pędząc z powrotem na górę.

Zamknęłam się w naszym pokoju i próbowałam zebrać myśli. Łzy napłynęły mi do oczu, gdy przypomniałam sobie nieostrożność Daniela.

Jak mógł nie zrozumieć, że to dla mnie nowy bodziec? Że zapach dymu i dźwięk syren na zawsze wryją się w moją pamięć niczym blizna?

Nie mogłam uwierzyć, że mu na to pozwalam. Myślałam, że już przekroczyliśmy ten punkt. Myślałam, że pracujemy nad zaufaniem i zrozumieniem.

Siedząc na łóżku, czułam się jak w pułapce. Ściany zaciskały się na mnie. Wzięłam głęboki oddech i próbowałam się uspokoić, ale myśli wciąż krążyły.