Dlaczego Daniel to zrobił? Czy zapomniał, przez co przeszłam? Czy po prostu kpił sobie z moich uczuć?   Przyzwyczaiłam się do jego dziecinnych żartów, ale to? To okrutne.

Potrzebowałem kogoś, z kim mógłbym porozmawiać, kogoś, kto by mnie zrozumiał.

Wziąłem telefon i wybrałem numer, który znałem na pamięć.

 „Tato?” – zapytałem, starając się, żeby mój głos brzmiał spokojnie.

„Witaj, kochanie” – odpowiedział ciepły głos mojego ojca. „Co się dzieje?”

Wziąłem głęboki oddech i wypuściłem powietrze. „Tato, Daniel zrobił coś głupiego i to naprawdę mnie dotknęło… to był ważny moment”.

Ton mojego ojca stał się poważny. „Dobrze, kochanie, uspokój się. Powiedz mi, co się stało”.

Wziąłem głęboki oddech i wyjaśniłem wszystko, począwszy od żartu, a skończywszy na moim późniejszym załamaniu nerwowym.

Kiedy skończyłam, mój ojciec słuchał przez chwilę w milczeniu, zanim się odezwał: „Mary, bardzo mi przykro, że przez to przechodzisz. Zaraz przyjdę”.

Poczułem gulę w gardle. „Tato, czasami czuję się uwięziony w niekończącym się cyklu strachu i zmartwień”.

Głos mojego ojca złagodniał. „Nie jesteś sama, Mary. Jesteś silna i dasz radę. Razem znajdziemy rozwiązanie”.

Dziesięć minut później usłyszałem znajomy dźwięk samochodu mojego ojca zatrzymującego się przed drzwiami.

Drzwi się otworzyły i wszedł mój ojciec z surowym wyrazem twarzy. „Mary, chodź. Wychodzimy”.

Skinęłam głową i zebrałam swoje rzeczy. Daniel nadal siedział na kanapie, jego zadowolony z siebie, beztroski wyraz twarzy pozostał niezmieniony. Jego przyjaciele dawno odeszli po chaosie, który wywołali. Zignorowałam go i skupiłam się na pakowaniu swoich rzeczy.

Gdy wyszliśmy z mieszkania, zauważyłem, jak oczy mojego ojca patrzyły w oczy Daniela.