W oczekiwaniu na narodziny mojego dziecka moje serce jest przepełnione żalem. Mam termin za dwa tygodnie, a ja wciąż jestem rozdarta między powitaniem na świecie mojego małego cudu a rozstaniem z mężem. Mam na imię Mary i to jest historia pamiętnej nocy, która zmieniła wszystko…

Minęło pięć lat odkąd poznałam się z Danielem, a nasze małżeństwo jest idealne… przynajmniej tak myślałam.

„Jesteś niedorzeczna, Mary” – mawiał mój mąż, kiedy martwiłam się o pożar. „Jest czujnik dymu, co najgorszego może się stać?”

Ale nie mogłem pozbyć się strachu.

Kiedy miałem 17 lat, dom mojej mamy spłonął. Straciliśmy naszego psa, dziadka. „Zapach dymu wciąż mnie prześladuje, Dan” – powiedziałem pewnego dnia Danielowi, ale on tylko poklepał mnie po ręce i powiedział, żebym się nie martwił.

Wciąż pamiętam tę pamiętną noc – zapach dymu, dźwięk syren i uczucie paniki, gdy mama, tata i ja wydostaliśmy się z dymu.

Nasi sąsiedzi i ekipa ratunkowa nas uratowali, ale straciliśmy wszystko. Trauma pozostała, a ciągłe zapewnienia Daniela nie uspokoiły moich obaw.

Sprawdzam wszystko od jakiegoś czasu, zanim pójdę spać. Upewniam się, że gniazdka są zakręcone, grzejnik odłączony od prądu i że nie ma zapalonych świec.

Daniel zaczął się irytować, ale nie mogłam się powstrzymać. Moje serce i umysł odmawiały posłuszeństwa. Musiałam się upewnić, że jesteśmy bezpieczni… że nasze dziecko jest bezpieczne.

„Nie będziemy podpalać domu, Mary. Jesteś po prostu paranoiczką” – powiedział Daniel. Ale wiedziałam, co czuję.

Dwie noce temu wrócił z pracy z przyjaciółmi. Siedzieli w salonie i robili straszny bałagan.

Wzięłam go na bok i poprosiłam, żeby odesłał je z powrotem. Wyjaśniłam, że potrzebuję chwili spokoju. Daniel upierał się, że po prostu się bawią i że chce spędzić czas z przyjaciółmi, zanim dziecko się urodzi.

Nie rozwodziłam się nad tym, tylko wzięłam poduszkę ciążową i poszłam do sypialni.