Wyszłam na zewnątrz, wciąż trzymając szczoteczkę do zębów w ustach. Mój mąż Rory stał jak sparaliżowany na ganku, szepcząc: „Powiedziała, że ​​trawa jest nierówna”.

Nierówno? O północy? W klinach?

Nieznajomy na naszym podwórku

Sabina nie zwróciła na nas uwagi, po prostu kosiła trawnik z niesamowitą precyzją. Kilku sąsiadów też wymknęło się, wpatrując się z niedowierzaniem. Jeden z nich próbował nas sfilmować, ale Sabina zatrzymała się na tyle długo, żeby powiedzieć: „Nie mogłam spać. Twój trawnik był zepsuty. Naprawiłam go. Proszę bardzo”.

Wtedy zauważyłem coś gorszego: kosiarka nawet nie wyszła wcześniej na zewnątrz. Była zamknięta w naszym garażu. I jakimś cudem udało jej się ją wyciągnąć.

Następnego ranka trawnik wyglądał idealnie – lepiej niż pole golfowe. Ale zamek w garażu był wygięty i starannie podważony.

„Włamała się” – powiedziałem Rory’emu. „Pożyczyła je” – wzruszył ramionami. „Nosiła okulary przeciwsłoneczne o północy” – warknąłem. „No dobra, to jest dziwne” – przyznał.

Dziwne zakręty i złote skały

Jej dziwactwa stawały się z każdym dniem dziwniejsze. Pewnego wieczoru maszerowała ulicą z notesem, pukając do skrzynek pocztowych i mamrocząc o „błędnych numerach”. Innego popołudnia pomalowała każdy kamień w ogrodzie na jaskrawozłoto, wyjaśniając: „Krasnale gubią się w nocy”.