Ivy izoluje swoje życie wokół miłości, poświęcenia i małe dziewczynki, które zostały wychowane jako własne własne. Ale kiedy na jaw wychodzi głęboko kryjąca się rodzinna tajemnica, wszystko, co pojawia się, że ​​wie o macierzyństwie, rodzinie i rozpadzie, rozpada się w pył. Teraz Ivy musi nastąpić, jak daleko się posunie, by chroniczne dzieci, które ją definiują.

występował 24 lata, kiedy poznałem Marka. Był siedem lat starszy i był już dalszy o siostrach Bella.

„Ona jest z powodu, Ivy” – powiedział mi cicho, zaciskając miejsce na kubku z kawą. „Skończyło się źle. Nie chcę o tym rozmawiać”.

atak za młody i zbyt zakochany, aby pokonać. O tym, że nie można dać mu powodu do odejścia.

Mimo to chronologia nie wstrząsa. Bella urodziła się zaledwie kilka miesięcy przed tym, jak poznałam Marka. Dziesięć szczegółów rozbrzmiewało mi w głównej mierze, niż dowiedziałem się. Matematyka szeptała mi rzeczy, których nie udało się uzyskać, rzeczy, które starałam się uzyskać przez lata.

Ale wątpliwości nie znikają tylko dlatego, że chcesz tego. Pozostają, jak trzask, tuż pod powierzchnią.

poruszyć dziesięć tematów kiedyś, lata temu, kiedy Bella miała jakieś pięć lat. Składałyśmy pranie, malutkie skarpetki i piżamki w jednorożce.

„Więc… jak długo byłeś z mamą Belli?” Zapytałem, przypuszczam, że Mark po prostu powie mi prawdę.

„Niedługo, Ivy” – powiedział, nie podważając spojrzenia. „To naprawdę nie było aż tak dokładne”.

„Ale… Czy było jakieś nakładanie się? Między nią a mną?” – delikatne nacisnięte.

„Nie, kochanie” – powiedział mój mąż, wymuszając uśmiech. „Ty i ja dla siebie zupełnie pierwszym początkiem”.

Ta odpowiedź została mi udzielona. Nie uspokoiła. Ale mimo to odpuściłem. A więc ustaam. Z perspektywy czasu, dziesięć momentów była pierwsza rysa na tej wersji naszej rodziny, która bardzo chciała uwierzyć.

Żyłam z niepokojącą myślą, że może być inną kobietą. Może działać, rozbić czyjąś rodzinę. Mark nigdy nie sprostał temu założeniu. Po prostu cisza zapaść, jak taśma, której nie można zeskrobać.

Więc należy się chronić.

Rzuciłem się w wir macierzyństwa. Zabierałam Bellę na każdą pediatryczną, dostęp do każdego bloga o rodzicielstwie, jaki udało mi się znaleźć, nie spałam, szyjąc kostiumy na Halloween i lukrując krzywe babeczki dla jej przedszkola.

Kibicowałam jej na recitalach baletowych i pocieszająco masowałam plecy, gdy miałam grypę żołądkową. Traktowałam ją jak małą księżniczkę, która była.

Kiedy rok później urodził się Jake, przysięgłam sobie na głos, w szpitalu, nigdy nie będę miała Belli inaczej.

„Ona jest moja” – wyszept, odgarniając jej loki z czele. Mark trzymał na rękach naszego nowonarodzonego synka, a Bella zasnęła na mnie podczas pobytu w szpitalu. „Nieważne, co się stanie”.

I nie traktowałem jej inaczej, natychmiast, możliwe, jak staje się starszą siostrą, kochałam ją jeszcze bardziej. Ale Mark… zaczął ją inaczej.

Najpierw zwróciłem się do za „ojciec-syn”. Mark i Jake od momentu urodzenia dziecka, które ma rytm. A gdy dorastał, zbudowali swój własny język, oparty na żartach, cytatach z filmów i niedzielnych porannych naleśnikach.

Jake bez wahania wpełzał mu na, a Mark czochral mu włosów, jakby był najnaturalniejszą rzeczą na świecie.

Ale z Bellą zawsze była między nimi przestrzenią. Nie wrogość. Nie chłód. Po prostu… powściągliwość.

Mark nigdy nie był niemiły, nie zrozumcie mnie źle. Pamiętał o rodzinach, wiwatował z trybun, klaskał grzecznie na szkolnych sporadycznych, ale to był rodzaj rodziny, który był darzy się daleką siostrzenicą albo przyjacielem.

Był ostrożny.   Formalny, wręcz.   Wyglądało na to, że nie wiedział, co grać z Bellą, albo bał się, zrobi za dużo. Najbardziej zauważałam w chwilach ciszy.

Pewnej nocy, wiele lat temu, stałem na korytarzu podczas burzy. Mark był już obok Jake’a, mocno go trzymając.

„Mam cię, kolego” – powiedział mu. „Jesteś bezpieczny. Idź spać, chłopcze”.

Uśmiechnęłam się, aż zajrzałam do pokoju Belli. Moja kochana dziewczynka nie spała, miała otwarte oczy i leżała skulona pod kocem, jakby już wiedziała, że ​​nie wolno jej krzyczeć.

Ten obraz wciąż mnie prześladuje. To był pierwszy raz, kiedy uświadomiłem sobie, że moja miłość nie mogła ochronić Belli przed nieobecnością jego.

Kilka tygodni później zapytałem go o to bezpośrednio, siedząc naprzeciwko niego przy kuchennym stole, kiedy dzieci poszły już spać.

„Czemu jesteś inny w jej przypadku?” zapytałem. „W przypadku Belli?”

Mark nawet nie podniósł wzroku znad talerza, który płuczył.

„Ona jest skomplikowana, Ivy” – powiedział. „Po prostu… inna”.

To wszystko, co powiedział. Potem zakręcił kran i wyszedł z pokoju. Siedziałem tam oszołomiony. Otworzyłem usta, a potem je zamknąłem. Chwila minęła i jak wielu innych, pozwoliłem jej odejść.

Zostałam jednak. Dla Belli. Dla Jake’a. Dla tej wersji naszej rodziny, którą wciąż próbowałam zszyć klejem i dobrymi intencjami. Powtarzałam sobie, że lojalność to to samo, co miłość, nawet gdy zaczynała przypominać powolne duszenie się.

Przez lata utrzymywałam nas na powierzchni. Nadal byłam mamą dwójki dzieci. Bella i ja zbliżyłyśmy się do siebie, szepcząc sobie sekrety przed snem i kupując śliczne sukienki. Mark przejął opiekę nad Jakiem, zawsze gotowy stawiać go na pierwszym miejscu.

I przez jakiś czas wszystko było w porządku. Było stabilnie i wiedziałem, że  Bella wie,  że ją kocham. Nie było idealnie, ale czułem, że wystarczająco dobrze wypełniam swój obowiązek.

A potem wróciła Carly.

Carly była młodszą siostrą Marka. Była głośna, lekkomyślna, pełna zgrzytów i starych upiorów. Nie było jej latami z powodu serii złych decyzji: narkotyków, nieudanych chłopaków i szeptanego wstydu. Nawet teraz, mając 31 lat, wciąż zachowywała się jak rozbrykana nastolatka.

Kiedy wróciła, była świeżo zaręczona z facetem z motocyklem i apartamentem na dachu. Używała za dużo perfum, mówiła za głośno i powtarzała, że ​​chce „odnowić kontakt” i „zacząć od nowa”, jakby te lata milczenia można było po prostu złożyć i odłożyć na bok.

Powiedziałam sobie, że potrafię być grzeczna. Dla Marka. I dla naszych dzieci. Bóg mi świadkiem, że się starałam.

Ale kiedy po raz pierwszy spojrzała na Bellę, coś w niej się zmieniło. Jej twarz zbladła, a potem stała się niemal… tkliwa. Uklękła, jakby nogi się pod nią ugięły, i przytuliła Bellę, co trwało zbyt długo, na tyle długo, że moja córka spojrzała na mnie przez ramię, zdezorientowana.

A co z Carly?

Wyglądała, jakby czekała na ten moment latami.

Próbowałem to zignorować i nakryć do stołu do kolacji. Ale nie mogłem się powstrzymać od podsłuchania ich rozmowy.

„Jaka jest twoja ulubiona piosenka, Bello?” zapytała Carly, kucając, jakby chciała zajrzeć jej do duszy.

„Hm… coś Taylor Swift?” zapytała Bella, przechylając głowę, jakby nie była pewna odpowiedzi.

„Ja też!” powiedziała Carly, promieniejąc.

Byłam w połowie krojenia pieczonego kurczaka, gdy poczułam, że coś się zmienia w powietrzu. Wyglądało na to, że Carly nie tylko rozmawiała z Bellą. Wyglądało na to, że próbowała zapamiętać moją córkę.

I  szła  dalej.

„Czy lubisz sztukę, Bells?” zapytała.

„Czasami” – powiedziała Bella, bawiąc się rękawem bluzy z kapturem. „Lubię spędzać czas z mamą na zajęciach plastycznych i rękodzielniczych”.

„Czy kiedykolwiek czujesz się… inaczej, kochanie?” – naciskała Carly.

„Inna, w jaki sposób?” zapytała Bella, marszcząc brwi.

„Jakbyś nie był dokładnie tam, gdzie powinieneś być?”

„Nie, ciociu Carly” – odpowiedziała po prostu Bella.

„Kochanie, czy masz sny, które nie mają sensu?” – zapytała cicho Carly.

„Carly, ona ma 13 lat” – powiedziałam, wybuchając niezręcznym śmiechem, włączając się do rozmowy. „W tym wieku wszystko wydaje się dziwne. Ale Bella jest mądra jak na swój wiek. I to prawdziwa dziewczyna dla dziewczynek”.

Carly też się roześmiała, ale jej śmiech nie dotarł do oczu. Nie powiedziałam tego na głos, ale w jej pytaniach było coś, co mnie zaniepokoiło. Nie były w żadnym wypadku przypadkowe. Szukały czegoś w mojej córeczce.

Później tego wieczoru, idąc po pranie z suszarki, mijałem kuchnię i ich zobaczyłem. Mark i Carly siedzieli na kanapie, rozmawiali cicho, a na stoliku kawowym stały szklanki whisky.

Dłonie Carly poruszały się szybko, a jej głos był ostry. Mark stał nieruchomo, z założonymi rękami i zaciśniętą szczęką.

Spojrzał na mnie raz przez ramię. Tylko raz.  Ale po tym jednym spojrzeniu wiedziałem.

Po tym jak odeszła, przyparłem go do muru.

„Co do cholery się dzieje?” – zapytałem.

„Ivy, usiądź” – powiedział.

Mój mąż usiadł ciężko na brzegu kanapy. Jego twarz była blada, jakby coś w sobie dusił przez o wiele za długi czas.

„Powinienem był ci powiedzieć dawno temu” – powiedział. „Bella nie jest… Bella  nie jest moim  dzieckiem”.

„Co?!” – wykrztusiłam. Żołądek natychmiast ścisnął mi się w supeł.

„Ona należy do Carly” – kontynuował. „Zaszła w ciążę w wieku 18 lat. A wiesz, jacy są nasi rodzice. Są absurdalnie religijni i kontrolujący. Naciskali na adopcję. Carly nie była stabilna emocjonalnie, więc to miało sens. Właściwie to popierałem całą sprawę… dopóki nie zobaczyłem jej w chwili narodzin. Nie mogłem znieść myśli, że Bella pójdzie do obcych. Więc uznałem ją za swoją”.

Po prostu patrzyłam na niego.

„Co?” powtórzyłem.

„Odeszła” – powiedział. „Carly nawet nie zadała sobie trudu, żeby zostać. Czekała tylko, aż wyzdrowieje po porodzie, a potem spakowała się i odeszła. To był koszmar… próba przekonania opieki społecznej, żeby Bella została ze mną. Miałem ugruntowaną pozycję zawodową i środki finansowe, jasne. Ale robienie tego samemu…”

„Ale w pierwszym roku wychowywałaś Bellę sama?” – zapytałam.

„Tak. A potem…  poznałem ciebie .”