Nigdy nie zapomniała tej pierwszej nocy, gdy powietrze wokół niej zdawało się mięknąć, jakby pokój sam wypuścił powietrze. Panika narastała w jej piersi od godzin, niczym napięte zwierzę, którego nie mogła uspokoić. Jej dłonie były zimne, oddech płytki, a myśli pędziły zbyt szybko, by je powstrzymać. Ktoś kiedyś powiedział jej, że cytrusy potrafią przezwyciężyć lęk, nie jako lekarstwo, a jedynie jako drobna zmiana w ciele. W cichej desperacji pokroiła cytrynę i położyła ją na stoliku nocnym.

Zapach był ostry i czysty. Nie usunął strachu, ale go zmusił. Jej oddech nieco się uspokoił. Ramiona opadły jej odrobinę. Myśli zwolniły na tyle, że zauważyła, że ​​wciąż jest w pokoju, wciąż bezpieczna w tej chwili. Komfort był kruchy, wręcz zawstydzająco prosty, ale należał do niej. Nie wymagał prawie niczego w zamian.