Ale z niewyjaśnionych powodów poczułem tam tego dnia pociąg. Wchodząc do środka, szedłem wzdłuż ściany, mijając poustawiane pudła i zakurzone półki, gdy coś przykuło moją uwagę w odległym kącie. Tam, za starą szafką, w której przez lata przechowywaliśmy resztki puszek z farbą i zepsute narzędzia, kryło się coś niezwykłego.

Na początku nie mogłem tego rozgryźć. Było duże, miało dziwny kształt i było pokryte grubą, szarobiałą powłoką, która wyglądała jak kurz. Ale potem się poruszyło. Nie całe, tylko drobne fragmenty, drgające w taki sposób, że włosy na karku stanęły mi dęba. Zamarłem, gapiąc się. Potem podszedłem bliżej i wtedy temperatura powietrza zdawała się spadać.

To, co zobaczyłem, sprawiło, że ścisnęło mnie w żołądku. To było gniazdo, nie zwykła pajęczyna w kącie, nie coś, co zamiata się miotłą. Było ogromne, rozpostarte niczym żywa forteca na dnie szafy. Nie wyglądało realistycznie, a przynajmniej nie jak nic, co kiedykolwiek widziałem. Konstrukcja była gruba, gęsta i włóknista, utkana z czegoś, co wyglądało jak kolejne warstwy bawełny i pajęczyn splątanych w wirujący kokon.

W środku gniazdo tętniło życiem. Dziesiątki, a może setki maleńkich pajączków pełzały po jego powierzchni, wijąc się niczym robotnicy budowlani po rusztowaniach. Inne leżały nieruchomo, czekając, jakby czegoś strzegły. A potem je zobaczyłem: małe skupiska białych jaj, schludnie schowane w środku, tylko czekające na wyklucie. Cała konstrukcja nie była zwykłą pajęczyną. To było miasto. Ukryty ekosystem, który rozkwitał, rozrastał się i rozszerzał zaledwie kilka metrów od miejsca, w którym mieszkaliśmy.