Zawsze wierzyłam, że spory o pieniądze na weselach dotyczą ważnych kwestii, takich jak zakup domu, oszczędzanie na emeryturę czy decyzja o wakacjach. Nigdy w najśmielszych snach nie wyobrażałam sobie kłótni z mężem o Wi-Fi.

Niedzielne popołudniowe słońce przebijało się przez przednią szybę, gdy wracałem z supermarketu. Zastanawiałem się, jak Thomas i ja się tu znaleźliśmy.

Kiedy się poznaliśmy, byłam pod wrażeniem jej odpowiedzialności finansowej. Skrupulatnie śledził swoje wydatki, co miesiąc spłacał karty kredytowe i miał pokaźne oszczędności. Wydawało się to dobrym znakiem. Był odpowiedzialnym dorosłym, który nie wpędziłby mnie w długi.

Nasz pierwszy rok małżeństwa przebiegł bezproblemowo. Założyliśmy wspólne konto na wydatki domowe, a także osobne konta. Wtedy to miało sens. Oboje wpłacaliśmy równe kwoty na konto, spłacając kredyt hipoteczny, rachunki i zakupy spożywcze.

Wjeżdżając na nasz podjazd, westchnęłam. To, co zaczęło się jako praktyczne zarządzanie finansami, przerodziło się w coś zupełnie innego.

Wniosłam zakupy do domu. Kiedy odłożyłam je w kuchni, przypomniałam sobie, jak bardzo wszystko się teraz zmieniło.

„Sprawiedliwa” wersja Thomasa powoli przekształciła się w obsesję dzielenia się każdym groszem. Oddzielne konta były dobre, ale potem pojawił się skrupulatny podział wydatków na podstawie tego, kto z czego korzystał.

„Andrea, korzystałaś dziś z ciepłej wody przez 40 minut podczas kąpieli. To na pewno podniesie nasz rachunek za gaz” – powiedział w zeszłym miesiącu z kalkulatorem w ręku.

„Thomas, zajęło to tylko 15 minut, a to dlatego, że naciągnąłem mięsień podczas ćwiczeń jogi” – odpowiedziałem.

Wzruszył tylko ramionami. „Mimo to, to dodatkowa opłata, więc zwiększam twoją część rachunku w tym miesiącu”.

Wstawiłem karton mleka migdałowego do lodówki i przypomniałem sobie, że wyścigi stały się kolejnym polem bitwy. Jeśli Thomas czegoś nie zjadł, to na mój koszt. Jogurt, który kupiłem na śniadanie? Tylko dla mnie. Mleko migdałowe do kawy? Dla mnie też.

„Nie piję mleka migdałowego” – powiedział stanowczo, przeglądając jeden z naszych paragonów. „To 4,29 dolara, które jesteś winien na wspólnym koncie”.

„Ale ty pijesz zwykłe mleko, którym się dzielimy” – zauważyłem.

„Tak, ponieważ oboje z niego korzystamy” – odpowiedział powoli, jakby tłumaczył to dziecku.