Kiedy pielęgniarka położyła pięcioro noworodków przed Danielem Fosterem, jego świat zamarł. Były piękne – maleńkie rączki, cichy płacz – ale ich skóra była ciemna, zupełnie inna niż jego ani jego żony. I w tym momencie ogarnęła go burza wątpliwości.
Daniel był szanowanym człowiekiem w ich małym miasteczku w Illinois – nauczycielem znanym z uczciwości i logiki. Jego żona, Emily, była łagodną, lokalną malarką o łagodnym spojrzeniu i czułym głosie. Ich małżeństwo zawsze wydawało się nierozerwalne, aż do tamtego poranka w szpitalu.
Pielęgniarka uśmiechnęła się nerwowo: „Gratulacje, panie Foster. Pięcioro zdrowych dzieci – cud!”
Ale Daniel nie widział cudu. Widział zdradę. „Co… co to jest?” wyszeptał, a jego twarz zbladła. Spojrzał na Emily, leżącą bezwładnie na łóżku, z łzami w oczach. „Zdradziłaś mnie, prawda?”
„Danielu, proszę” – wyszeptała Emily, a jej głos się załamał. „Nie wiem, jak… Przysięgam ci, że nie…”
„Nie kłam!” krzyknął, zaskakując wszystkich w pokoju. „Masz nadzieję, że uwierzę, że te dzieci są moje?”
Lekarze próbowali go uspokoić, ale wyszedł, nie podpisując żadnych dokumentów. Miasteczko wkrótce stało się siedliskiem plotek. Sąsiedzi szeptali, że Emily była niewierna, a dzieci były tego dowodem. Daniel odmówił powrotu do domu.
Emily została wypisana ze szpitala dwa tygodnie później z piątką niemowląt i bez nikogo na zewnątrz. Sama wyniosła je przez drzwi szpitala do zimnego, osądzającego świata.
