Pod złotymi żyrandolami posiadłości Harringtonów śmiech rozbrzmiewał w wielkiej sali. Kelnerzy w nienagannych uniformach przemykali między stolikami, napełniając kieliszki szampanem, podczas gdy kwartet smyczkowy grał cicho w kącie. To miał być wieczór triumfu, świętowania awansu Christophera Harringtona na stanowisko dyrektora zarządzającego. Każdy kąt lśnił bogactwem i wyrafinowaniem, ale pod tym blaskiem tliła się cicha uraza.
Na czele stołu siedziała Beatrice Harrington, dostojna, o bystrym spojrzeniu i przerażającym opanowaniu. Była kobietą, która zbudowała reputację swojej rodziny na kontroli, pozorach i szeptanej mocy. Naprzeciw niej siedziała Elena, żona Christophera, w ósmym miesiącu ciąży, promieniejąca cichą gracją. Miała na sobie jasnoniebieską suknię, która podkreślała jej zaokrąglony brzuch, a jej uśmiech był życzliwy, ale ostrożny.
Beatrice nigdy nie aprobowała Eleny. Dla niej kobieta z ubogiego środowiska, która wyszła za mąż za członka jej prestiżowej rodziny, była obrazą. Nawet teraz, gdy unosiła kieliszek, by wznieść toast, w jej uśmiechu pobrzmiewał chłód pogardy.
„Eleno, moja droga” – zaczęła Beatrice słodkim, syropowym tonem – „wyglądasz dziś tak… krzepko. Ciąża ci służy. Widzę, że jadłaś wyśmienicie”.
Śmiech dobiegł z ust kilku gości, nerwowy i wymuszony. Elena uśmiechnęła się uprzejmie, opiekuńczo kładąc dłoń na brzuchu. Christopher zmarszczył brwi, zaciskając szczękę.
„Mamo, proszę” – mruknął.
Beatrice machnęła ręką. „Och, kochanie, tylko żartowałam”.
