Za nim stoi kobieta około trzydziestki. Ma na sobie szlafrok, a jej włosy są mokre. „Nawet nie zamierzasz zaprzeczyć?” – zapytałem spokojnie.
Podrapał się tylko po głowie. „To nic nie znaczy…” Zaśmiałam się. „Kwiaty, hotele, kolacje… Brzmi jak nic, oczywiście.
„Ona pewnie po prostu uważnie cię słucha, prawda?” „Przynajmniej nie okłamała mnie przez piętnaście lat” – warknął. Nie myślałem. Moja ręka uniosła się sama.
Uderzenie było głośne. Nie kłamałam. Rodziłam.
Trzymałam syna w ramionach. Kochałam go. Wychowałam go.
A jeśli test cokolwiek wykazał, to to, że nie jesteś ojcem. Ani z krwi, ani z natury. Uciekłeś, kiedy się przestraszyłeś.
Odwrócił się bez słowa. Wyszedłem. Po drodze dostałem SMS-a od Larisy.
Jarosław pyta: „Może powinniśmy się spotkać?”. Wybraliśmy neutralne miejsce – park. Powiedzieliśmy dzieciom, że to tylko spacer.
Jarosław stał z rękami w kieszeniach, Artem z kapturem i zmarszczonymi brwiami. Spojrzeli na siebie, a potem na nas. „Mamo, co się dzieje?” – zapytał w końcu Artem.
Larisa odezwała się pierwsza. „Jarosławie, to jest Lena. To twoja biologiczna matka”.
Cisza. Przykucnąłem obok Artema. „Synu, 15 lat temu w szpitalu doszło do pomyłki.
Nie wiedziałem. Nikt nie wiedział. Ale ty… ty nie jesteś jednym z nas z krwi i kości.
Ale jesteś mój. Zawsze byłeś mój. Pozostajesz mój.
Zamarł. Potem cofnął się. „Czyż nie jestem twój?” „Nie, jesteś mój.
To po prostu nie jest biologiczne. Rozumiesz? Czy tata wie? Skinęłam głową. „Więc dlatego odszedł?” Nie potrafiłam odpowiedzieć.
Odwrócił się i spojrzał na Jarosława. „To ty? Ja?” „Prawdopodobnie”. Wzruszył ramionami.
„Ale my jesteśmy inni”. Już nic nie mówili. Po prostu stali.
Dwóch chłopców, każdy z własnym losem, nagle się podzieliło. Po spotkaniu Artem prawie się nie odzywał. Zamknął się w swoim pokoju.
Nie włączył muzyki. Nie uderzył mieczem. Nie prosił o więcej.
Cisza była tak głośna, że dzwoniło mi w uszach. Trzeciego wieczoru znalazłem go na ganku. W kapturze.
Z kolanami podciągniętymi do piersi. „Cześć” – powiedziałam, siadając obok niego. Nie spojrzał na mnie.
„Czy muszę mieszkać z tą kobietą?” „Nie, nikt cię stamtąd nie zabierze”. „Ale ona jest prawdziwa”. „Czy ja nie jestem prawdziwy?” wyszeptałem. Wytarł nos rękawem.
„Już nawet nie wiem, kim jestem”. Położyłam mu dłoń na plecach. Nie odsunął się…
Przepis z głodnych lat 90-tych. Bez ani grama mięsa! Wszyscy o tym zapomnieli, ale na próżno: tanio i pysznie
Prosty babciny środek na bazie nasion chia, soli i cytryny: delikatna pomoc dla szczęśliwszego brzucha
Ten nadużywany składnik może powodować gazy, wzdęcia i przewlekłe zmęczenie
Easy Delicious Easiest Pineapple Cake: Szybki i słodki tropikalny przysmak
Ciasto Cielaczek
6 rzeczy, których możesz użyć do gotowania jedzenia i 6 rzeczy, których nigdy nie należy używać do gotowania jedzenia
