Dziewczyna uśmiechnęła się – po raz pierwszy szczerze, szeroko, tak że jej twarz rozświetliła się światłem.

Ale nie wszyscy w domu podzielali entuzjazm właścicielki. Następnego dnia, kiedy Richard wyszedł do biura, pani Carter zawołała dziewczynę do siebie.

„Emily” – powiedziała surowo – „chcę, żebyś zrozumiała, że ​​ludzie będą gadać. Będą myśleć, że nie jesteś tu z prawa. A twoim zadaniem jest udowodnić, że to nieprawda.

„Jak… to udowodnić?” dziewczyna była zdezorientowana.

– Bądź szczery, pełen szacunku i wdzięczny. Nie wykorzystuj życzliwości pana Evansa. Jeśli wziął cię pod swoje skrzydła, doceń to.

Emily skinęła głową. Rozumiała każde słowo.

Tego samego dnia Richard zaprosił ją do miasta. Zatrzymali się w sklepie odzieżowym, gdzie kupili dziewczynie wszystko, czego potrzebowała: sukienki, buty, kurtkę, a nawet plecak szkolny.

„Nie mogę… to za drogie” – wyszeptała Emily, tuląc do siebie miękki sweter.

„Twoje życie dopiero się zaczyna” – odpowiedział. „I nie powinno być w strzępach”.

Sprzedawczynie uśmiechały się, gdy dziewczyna nieśmiało kręciła się przed lustrem. Ale Emily w głębi duszy wiedziała, że ​​to nie oznacza, że ​​zostanie zaakceptowana. Świat bogatych był piękny, ale i okrutny.

Wiedziała, że ​​czekają ją trudne próby.