„Wiem, kim jesteś, Marvinie.”
Jego twarz posmutniała.
Nie krzyczałem. Tylko patrzyłem. I w tej ciszy coś się zmieniło.
Wstał, wzruszył ramionami. „Masz mnie. Nieważne.”
Potem odszedł. Bez walki. Bez wymówek. Po prostu zniknął.
Dwa dni później dostałem wiadomość prywatną od dziewczyny:
