Marianne oczywiście miała swoją taktykę. Wysłała mi zdjęcia swoich bliźniaków kolorujących na podłodze w salonie, a potem wiadomość.
„Chcieliby się bawić w prawdziwym ogrodzie! Kiedy możemy przyjść i zobaczyć dom, Rhys?”
Nie odpowiedziałem. Nie byłem im tego winien. Marianne spróbowała ponownie.
„Rhys, nie chodzi tylko o mnie” – wyjaśniła w jedynej rozmowie telefonicznej, na jaką się odważyła. „Dzieci potrzebują przestrzeni. Potrzebują stabilizacji. Czy nie możemy po prostu porozmawiać?”
Dwa tygodnie później otrzymałem kopertę. Była zrobiona z mocnego papieru i miała papier firmowy o jakości legalnej.
„Nakaz sądowy, oczywiście” – mruknęłam do siebie, wylewając resztkę kawy do zlewu.
A potem, gdy przeczytałem pierwszą stronę, zacząłem się głośno śmiać.
Tylko dla celów ilustracyjnych
. Moja własna matka mnie oskarżyła. Zawsze wierzyła, że jej urok może zdominować każdą historię… prawda była po prostu historią, której jeszcze nie opowiedziała.
Jej twierdzenie było absurdalne. Twierdziła, że odziedziczyłem dom w wyniku oszustwa. Że nie jestem biologicznym wnukiem Ezry. Że moja matka zdradziła mojego ojca, kiedy się pobrali. Była z innym mężczyzną.
A ja byłem tego rezultatem.
