Tak, to radykalne. Tak, to boli. Ale dla Juliena ochrona dzieci jest najważniejsza. „On jest silny, mój synu. Dąży do tego, co kocha, pomimo krytyki. To właśnie znaczy być mężczyzną”. W tej rodzinie wybierają miłość, tolerancję i słuchanie.

Następnego dnia, gdy samochód załadowany jest nowiutkimi sprzętami, uśmiechnięty Léo odzyskuje swoją pasję. Chloé, jego młodsza siostra, życzliwie go wspiera. Cenna towarzyszka w tej odbudowie.

A jutro?
Drzwi pozostają uchylone dla Monique. Ale pod jednym warunkiem: musi nauczyć się kochać wnuki takimi, jakie są. Nie takimi, jakimi chciałaby, żeby były. „Jeśli tego nie zrobi, to ona straci” – szepcze Julien do córki. Bo w tym domu celebrujemy różnice, wspieramy marzenia… nawet (i zwłaszcza) te nietypowe.