„Nic nie marnuję” – powiedziałem spokojnie, ale stanowczo. „Dam radę. Zrobię to”.

Odsunął krzesło i wstał. Podszedł do drzwi wejściowych. Otworzył je.

„Chcesz wychować nieślubne dziecko z biednym chłopcem?” – mruknął, wpatrując się w ulicę za gankiem. „To zrób to sam”.

To wszystko. Bez krzyków. Bez pytań. Tylko jedno zdanie, które wszystko zakończyło.

Miałam siedemnaście lat. I nagle zostałam bezdomna.

Mój ojciec – znany biznesmen, właściciel dobrze prosperującej sieci warsztatów samochodowych – nigdy nie zwracał na mnie uwagi.

Ani jednego telefonu. Ani centa. Nie sądzę, żeby kiedykolwiek mnie szukał.

Pościeliłam mu łóżko. A on po prostu pozwolił mi w nim leżeć, bez względu na to, jak zimne czy zniszczone było.