Ośmiu młodych mężczyzn ponownie chwyciło trumnę. Tym razem unieśli ją ostrożnie, a trumna z łatwością uniosła się nad ziemię. Rozbrzmiała żałobna muzyka, żegnając kobietę o nieszczęśliwym losie w jej ostatniej podróży. Wszyscy w milczeniu pochylili głowy, robiąc miejsce.

Leonid klęczał na zimnej ziemi, a łzy mieszały się z deszczem. Każde przeprosiny boleśnie rozbrzmiewały w jego sercu. Wiedział, że do końca życia, bez względu na to, jak bardzo będzie płakał, bez względu na to, jak bardzo będzie przepraszał… nie będzie w stanie naprawić swoich błędów. I do końca życia, w niespokojnych snach, będzie go prześladować obraz Eleny wylewającej łzy, jakby przypominając, że są rany, które, bez względu na to, jak bardzo będzie przepraszał… nie zagoją się.