Teraz, kiedy widzę, jak moja córka ją zakłada, nie czuję już poczucia winy. Czuję wdzięczność. Wdzięczność, że miłość mojej babci powróciła do mnie dzięki temu liścikowi. Wdzięczność, że moja córka niesie w przyszłość cząstkę swojej prababci.
To, co kiedyś uważałam za zwykły sweter, okazało się czymś o wiele większym:
przesłaniem płynącym przez czas.
Przypomnieniem, że miłość nie blaknie, gdy ktoś odchodzi.
Czeka – cicho, cierpliwie – aż będziemy gotowi ją odnaleźć.
Czerwony kardigan to już nie tylko pamiątka.
To dziedzictwo.
Zszyte z miłością.
Zachowane z intencją.
Odkryte na nowo, gdy najbardziej go potrzebowaliśmy.
I za każdym razem, gdy moja córka otula nim swoje ramiona, wiem, że babcia wciąż nas ogrzewa, tak jak obiecała.
