„Jeśli Jennifer chce komuś oddać hołd, to powinnam to być ja. Czas pozbyć się cennych wspomnień Alice”.

W pomieszczeniu rozległy się westchnienia, gdy na nagraniu widać, jak tłucze każdą szklankę, śmiejąc się.

Kiedy światła znów się zapaliły, wszystkie oczy zwróciły się na Sandrę. Siedziała zamrożona, blada, odsłonięta.

Uniosłam brodę.
„Na szczęście to, co widziałaś, to tylko replika. Prawdziwy kryształowy zestaw jest bezpieczny – dzięki cioci Marlene”.

Dokładnie na zawołanie weszła Marlene, niosąc oryginalne kieliszki na srebrnej tacy. Błyszczały w świetle reflektorów, rozsiewając tęcze po suficie. Rozległy się brawa.

Mój ojciec wstał, jego głos był zimny i stanowczy.
„Spakuj swoje rzeczy. Skończyliśmy”.

Sandra próbowała przemówić, ale nikt jej nie słuchał. Uciekła z sali w hańbie.

Tego wieczoru wznieśliśmy toast prawdziwymi kryształowymi kieliszkami mamy. Kiedy uniosłam swój, poczułam ją przy sobie – jej miłość, jej dumę, jej cichą siłę.

Sandra myślała, że ​​zniszczyła dziedzictwo mojej matki. Zamiast tego ujawniła swoje okrucieństwo na oczach wszystkich.

Bo czasami sprawiedliwość nie potrzebuje sali sądowej. Wystarczy odrobina planowania, ukryta kamera i prawda – świecąca jak światło słoneczne w krysztale. Niezniszczalna.