Próbowałem kluczem. Nie pasował. Odwróciłem się, zdziwiony… i wtedy je zobaczyłem. Dwie walizki. Moje. Starannie ustawione przy drzwiach wejściowych, jakby odprawiały się na lot.

Na klamce drzwi wisiała żółta karteczka samoprzylepna. Usiadłem na ganku i drżącą ręką ją odkleiłem.

„Dziękuję za wszystko. Czas na odpoczynek. Twój pokój w domu opieki jest opłacony na rok. Pieniądze na taksówkę są w kopercie. Thomas uważa, że ​​to TWÓJ POMYSŁ. Więc jeśli chcesz kiedyś znowu zobaczyć dzieci, postępuj zgodnie z MOIM PLANEM. Delia.”

Pudełko z ciastem przesunęło się na bok. Lukier rozmazał się na pokrywce.

Spojrzałem w górę na drzwi. Żadnego dźwięku. Żadnego ruchu. Nawet światła nie było włączone.

„Czy ona naprawdę…?”

Ta myśl bulgotała mi w żołądku niczym lodowata woda.

ciąg dalszy na następnej stronie