Tylko dla ilustracji.

Opowiedział Emily o mnie, o życiu, które po sobie zostawili.
Mieszkali w schroniskach, na ulicach, gdziekolwiek tylko mogli.

Kiedy zachorował, dał jej medalion i powiedział, że zaprowadzi ją do domu. Nie miała żadnych zdjęć, adresu – tylko moją twarz w medalionie i imię, które miała obok niego umieścić.

„Szukałam cię od miesięcy” – powiedziała łamiącym się głosem. „Nie wiedziałam, od czego zacząć”.

Objąłem ją i mocno przytuliłem. Lata bólu, smutku i pytań bez odpowiedzi zniknęły w tej jednej chwili jasności.

Moja córka – moja słodka, mała Emily – była tutaj, żywa, w moich ramionach. Teraz starsza. Mądrzejsza. Zraniona przez świat, ale nie złamana.

Tylko dla ilustracji.
Następnego ranka usiedliśmy przy kominku i rozmawialiśmy. Opowiadała mi historie o Tomie, o trudnych latach i małych chwilach radości, które udało im się zachować.

Opowiedziałem jej o nocach, kiedy płakałem do snu, myśląc, że ją porzuciłem. Płakaliśmy razem. Śmialiśmy się. Smuciliśmy się. Leczyliśmy rany.

Zapytałem ją

Dlaczego użyła imienia Anna?

„Po prostu było bezpieczniej” – powiedziała. „Dopóki nie byłam pewna”.
W tym momencie znów zobaczyłam moją córkę – nie w jej twarzy, która się zmieniła, ale w sposobie, w jaki na mnie patrzyła, jakby wciąż pamiętała kołysanki, które kiedyś śpiewałam, i sposób, w jaki otulałam ją w nocy.

Tak dla przykładu.
Tej nocy, gdy obserwowałyśmy, jak burza przechodzi, a gwiazdy przebijają się przez chmury, położyła głowę na moim ramieniu.

„Jestem już w domu” – wyszeptała.

I rzeczywiście była.