Mówią, że pierwszy dom, który kupicie jako para, to miejsce, w którym budujecie swoją przyszłość. Dla Alexa i mnie miało to być właśnie to: ciepłe, dwupokojowe mieszkanie na trzecim piętrze, z promieniami słońca wpadającymi do kuchni każdego ranka.

Kupiliśmy go trzy miesiące po naszym ślubie i chociaż oboje dokładaliśmy się do spłaty kredytu hipotecznego, prawda była prosta: ten dom istniał dzięki moim rodzicom.

Moi rodzice, Debbie i Mason, dali nam większość zaliczki jako prezent ślubny.

„Nie odmawiaj, bierz” – powiedział mój ojciec.

Więc nie zadawaliśmy żadnych pytań. Była tylko miłość i wsparcie. Tak zawsze byli ze mną, z ich cichą siłą i niezachwianą lojalnością.

A może dlatego, że wiedziałem, że to miłość zbudowała ten dom, a nie prawo czy obowiązek. Potem zacząłem zmieniać ton Barbary za każdym razem, gdy mnie odwiedzała.

Obserwowałem, jak oglądała mieszkanie na weselu, wpatrując się w każdy szczegół, nie jak gość, ale jak ktoś, kto robi inwentaryzację. Błysk w jej oczach nie był podziwem. To była kalkulacja! Wtedy ojciec powiedział mi, że wynajął mieszkanie na weekend mojego wieczoru kawalerskiego. Nie miałem pojęcia, że planuje je kupić.

„Jestem pewna, że twoja matka da ci to miejsce, Mo” – powiedziała mi. „Wszystko dla ich księżniczki, prawda?”

Miała rację. Ale to tak naprawdę nie była jej sprawa. Więc kiedy w końcu się przeprowadziliśmy, powiedziałem Alexowi, że chcę urządzić parapetówkę.

„Mo, po co chcesz, żeby u nas w domu było tyle osób?” – zapytał mnie.

„Bo chcę pokazać nasz dom! Chcę być dobrą gospodynią, a poza tym wolałabym, żeby wszyscy byli tu w tym samym czasie, zamiast tych nudnych weekendowych wizyt”.

Trochę mnie to przekonywało, ale Alex w końcu się zgodził. Gotowałam dwa dni z rzędu. Pieczonego kurczaka z glazurą miodowo-tymiankową, sałatki z kandyzowanymi pekanami i serem kozim oraz ciasto, nad którym spędziłam godziny, lekko przechylone w prawo, ale wciąż smakowało bosko.

Chciałem, żeby wszyscy widzieli, że zbudowałem coś prawdziwego. Że rozkwitam.

W noc parapetówki spędziłam godzinę na przygotowaniach. Nie wiem, co musiałam udowadniać, ale czułam, że muszę być…   idealna  .

Katie, moja szwagierka, przyjechała bez dzieci. Powiedziała, że znajoma zabrała je na przyjęcie urodzinowe.

„Dobrze, Mo” – powiedziała. „Dzieci były tak podekscytowane przyjęciem, że na pewno zapomniały o dobrych manierach”.

Szczerze mówiąc, poczułem ulgę. Trójka dzieci Katie należała do tych, które zostawiały po sobie pokruszone ciasteczka, niczym szlak Ariadny prowadzący do chaosu.

Impreza rozkręciła się na dobre. Wino lało się strumieniami, słychać było śmiech, brzęk talerzy, a Alex puszczał głośno muzykę indie-bandu, który uwielbiał. Rozmawiałem z ciocią o kafelkach na tylnej ścianie, gdy usłyszałem brzęk szkła.

Barbara stała na czele stołu, uśmiechając się jak dobrotliwa królowa.

„Spójrzcie na tę dwójkę” – powiedziała, wskazując na Alexa i mnie. „Jestem taka dumna! To taka wspaniała para. To musi być takie proste oszczędzać na wspólny dom. Nie musicie się nawet martwić o zwierzęta. W przeciwieństwie do Katie… która musi sama wychowywać trójkę dzieci”.

Słowa były…   słodkie   ? Ale jego ton był śmiesznie kwaśny.

Poczułem ucisk w żołądku.

Katie nigdy nie będzie stać na własne mieszkanie, prawda, kochanie?

Barbara zwróciła się do moich rodziców i uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

„To mieszkanie… musisz je oddać Katie. Ona potrzebuje go bardziej niż ty” – powiedziała.

Na początku myślałem, że źle zrozumiałem. Pewnie miała na myśli coś innego. Ale Alex wtrącił się mimochodem, jakby przed chwilą rozmawiali o tym wszystkim przy brunchu i mimosach.

„Zgadza się, mamo” – powiedział. „Mamo, pomyśl. Możemy zostać z moją mamą przez jakiś czas. Twoi rodzice kiedyś nam pomogli, prawda? Mogą pomóc nam znowu. Mama może mieć trochę spokoju, z dala od dzieci… a Katie może… Katie może mieć swoją własną przestrzeń”.