Znasz to uczucie, kiedy wszystko w końcu się układa? Tak było ze mną na tydzień przed moim ślubem.
Jestem Emily. W wieku 27 lat przygotowywałam się do ślubu z Markiem, miłością mojego życia. Po chaotycznej dekadzie spędzonej na poznawaniu siebie, byłam gotowa na nowy początek. Spędziłam ostatni rok skrupulatnie planując każdy szczegół – wykresy, budżety, harmonogramy – w arkuszach kalkulacyjnych.
Moi znajomi żartowali, że jestem bardziej zorganizowana niż profesjonalna konsultantka ślubna. Ale nie dążyłam do ideału – chciałam perfekcji.
Znalezienie sukni było najtrudniejsze. Odwiedziłam niezliczone butiki w trzech stanach.
Za jaskrawa, za nudna, za droga, za źle dopasowana – nic nie pasowało. Właśnie gdy zaczynałam tracić nadzieję, weszłam do małego butiku w centrum miasta.
Ot tak dla ilustracji.
I oto była. Nie była to olśniewająca ani luksusowa marka. Ale gdy tylko ją przymierzyłam, od razu wiedziałam. To było jak wejście w część samej siebie.
Oczy mojej mamy napełniły się łzami, gdy mnie w niej zobaczyła.
„Właśnie” – wyszeptała. „Wyglądasz pięknie, kochanie”.
W noc przed ślubem w naszym domu panował ruch.
Moi rodzice kończyli ostatnie prace domowe, mój brat Jake i jego dziewczyna układali kwiaty, a tak, Mark też tam był – zignorował tradycję widzenia panny młodej.
Tak dla przypomnienia.
A potem była moja siostra bliźniaczka, Stacey.
Jesteśmy braterskimi braćmi i szczerze mówiąc, nie moglibyśmy się bardziej różnić. Jej ciemne rysy i kanciasta twarz kontrastowały z moimi delikatnymi blond włosami.
Nigdy nie dawała mi zapomnieć, że jest ode mnie dziesięć minut starsza i często żartowała: „Najpierw powinnam wyjść za mąż”.
Ale tego wieczoru wydawała się mnie wspierać. Pomogła mi nawet ostrożnie powiesić suknię w salonie.
„Jutro będziesz wyglądać fantastycznie” – powiedziała, wygładzając materiał. „Mark ma szczęście, że cię ma”.
„Dzięki, Stace” – powiedziałam, przytulając ją. „Kocham cię”.
Tak na wszelki wypadek.
