Natknąłem się na nią pewnego chłodnego, wczesnego poranka, idąc cichą ścieżką. Skulona ciasno w pokrytej szronem trawie, przypominała maleńkiego, nowonarodzonego szczeniaka – różowa, bez sierści i ledwo się ruszająca.
Była tak delikatna, że trudno było stwierdzić, czy w ogóle oddycha. Instynktownie owinęłam ją szalikiem i pospieszyłam do domu, umieszczając ją w pudełku po butach pod ciepłą lampą, po czym zabrałam ją prosto do najbliższego ośrodka ratowania dzikich zwierząt.
Personel zebrał się wokół, zdezorientowany, próbując ustalić, do jakiego gatunku może należeć. Po konsultacji ze specjalistami odkryli coś nieoczekiwanego: nie była szczeniakiem, a noworodkiem królika domowego, mającym zaledwie kilka dni.
Ponieważ w okolicy nie było żadnych gniazd królików, właścicieli zwierząt ani hodowców, nikt nie potrafił wyjaśnić, jak to się stało, że tak bezbronne pisklę zostało samo.
Tajemnica pogłębiła się, gdy do ośrodka zgłosiła się pewna para, mówiąc, że ich złoty retriever znalazł rano coś małego i próbował im to przynieść.
Założyli, że to stara zabawka i nie zdawali sobie sprawy, że odkrył to samo małe zwierzątko, które ja później znalazłem.
W pewnym sensie dwa akty dobroci — jeden ze strony psa, drugi ze strony nieznajomego — dały temu małemu króliczkowi szansę, której inaczej nigdy by nie dostał.
Ośrodek nadał jej imię Willow i od momentu przybycia wymagała stałej, intensywnej opieki. Personel karmił ją specjalnym mlekiem modyfikowanym, monitorował temperaturę i trzymał w inkubatorze, aby naśladować ciepło jej nieobecnej matki.
