Dziedzictwo kulturowe… zakorzenione w naszych gestach

Już tego nie zauważamy, bo ten zwyczaj jest tak głęboko zakorzeniony. Jednak zakładanie nogi na nogę to społecznie wyuczona postawa – i to nie byle jaka. W XVIII-wiecznej Europie było to oznaką dobrego wychowania, sposobem na okazanie, że jest się dobrze wychowanym, dystyngowanym… a przede wszystkim dyskretnym. W tamtych czasach podręczniki etykiety nie pozostawiały wątpliwości: „szanowana” kobieta powinna zawsze przyjmować postawę skromną i powściągliwą.

Ale jak to często bywa, wszystko zależy od kontekstu. W niektórych kulturach azjatyckich, szczególnie w Japonii i Korei, skrzyżowanie nóg, zwłaszcza w obecności osób starszych lub w sytuacjach formalnych, może być uznane za przejaw braku szacunku. Idealna postawa to raczej wyprostowana, stabilna, z obiema stopami na ziemi. To pokazuje, jak  codzienny gest  może nabierać zupełnie innego znaczenia w zależności od kraju!

Nawet dziś te starożytne kody rezonują w naszych współczesnych nawykach. Pomiędzy medialnymi reprezentacjami, ukrytymi normami i mniej lub bardziej subtelnymi nakazami, zakładanie nogi na nogę pozostaje dla wielu automatycznym nawykiem… czasami kosztem komfortu.

Postawa i psychologia: co nasze ciało mówi nam w ciszy

Ale to nie wszystko. Poza uwarunkowaniami kulturowymi, skrzyżowanie nóg może również świadczyć o stanie umysłu. To wręcz język sam w sobie: język ciała. Często o tym zapominamy, ale nasza postawa mówi sama za siebie, na długo zanim otworzymy usta.

Jedna noga położona na drugiej, lekko zwrócona w stronę osoby, z którą rozmawiamy? To może zdradzać zainteresowanie, a nawet pewien rodzaj współudziału. Nogi skrzyżowane i ugięte w naszą stronę? Forma ochrony, chęć stworzenia bariery, która da poczucie bezpieczeństwa. Z drugiej strony, otwarta postawa, z obiema stopami mocno osadzonymi na ziemi, może wysyłać sygnał pewności siebie, cichej pewności siebie.