Wiesz” – zacząłem spokojnym, niewzruszonym głosem – „potrzeba wiele, żeby zamienić dom w prawdziwy dom, a tobie udało się to zrobić w rekordowym czasie”.

Uśmiech Moniki zgasł na moment. „Tworzę tylko miejsce na przyszłość” – powiedziała, próbując odzyskać spokój, ale w jej głosie brakowało przekonania.

Odstawiłam kosz z praniem, nie spuszczając z niej wzroku. „Przyszłość Emmy też się liczy. Straciła matkę, a teraz, przez ciebie, traci dom. Myślisz, że możesz po prostu wymazać jej przeszłość, jakby nie miała znaczenia?”

Monika prychnęła, ale dostrzegłem w jej oczach błysk czegoś – wątpliwości? Poczucia winy? – co innego. „Twój ojciec i ja mamy plany. Wielkie plany. Bliźniaki potrzebują przestrzeni”.