Mój ojciec nie był typem emocjonalnym. Okazywał swoje uczucia z umiarem, nigdy nie obojętnie. Zasady były zasadami, a jego miłość wiązała się z warunkami, często niewypowiedzianymi, zawsze surowymi.

Wierzył w dyscyplinę, wygląd zewnętrzny i „właściwy” sposób postępowania, co zazwyczaj oznaczało robienie rzeczy po swojemu. Kiedy więc jako nastolatka poprosiłam go o podzielenie się najczulszą prawdą mojego życia, wiedziałam już, że przekroczyłam granicę, której nigdy więcej nie będę mogła przekroczyć.

Nadal pamiętam, jak na mnie spojrzał, kiedy powiedziałam mu, że jestem w ciąży.

Był wtorek wieczorem. Siedział przy kuchennym stole, z okularami na nosie, kartkując gazetę, jakby to był codzienny dzień. Moje ręce się trzęsły.

„Tato” – zacząłem – „muszę ci coś powiedzieć”.

Nie podniósł wzroku. „Tak?”

“Jestem w ciąży.”

W końcu podniósł wzrok. A potem – nic. Nie poruszył się. Nawet nie mrugnął.