Elena nic nie powiedziała. Przeszła obok niego spokojnie, z godnością kobiety, która nie musi już niczego udowadniać. Nie była zła ani urażona. To była… ona.

Noc minęła w ciszy. Thomas zasnął z uśmiechem na twarzy po dwóch kieliszkach koniaku. Prawdopodobnie śnił o swoim wielkim dniu – o tym, jak jutro zostanie ogłoszony nowym dyrektorem departamentu, jak wszyscy będą go podziwiać. I być może o tym, jak po raz ostatni spojrzy na Elenę z góry.

Następnego ranka, w luksusowym biurowcu w centrum Brukseli, sala konferencyjna była już pełna. Pracownicy szeptali między sobą, czekając na ogłoszenie decyzji. Brakowało również przewodniczącego zarządu i kogoś, kto objąłby nowe stanowisko kierownicze.

Thomas zrobił krok naprzód. Garnitur leżał idealnie, twarz zwycięzcy. Kilku kolegów skinęło mu głowami, niektórzy uśmiechnęli się. Usiadł w pierwszym rzędzie. „To moja chwila” – pomyślał.