Są w życiu chwile, które zostają z nami na zawsze – chwile tak ostre i wstrząsające, że zmieniają rytm bicia serca. Jedną z takich chwil przeżyłem tego dnia, kiedy rzuciłem podartą torbę szkolną o ziemię i spojrzałem w oczy dwunastoletniego chłopca, który nigdy nie nazwał mnie „tatą”. Chciałem, żeby się załamał. Spodziewałem się, że się rozpłacze.
Ale nie płakał.
Po prostu podniósł podartą torbę, spuścił głowę i odszedł w milczeniu. Bez pytań. Bez błagania. Po prostu… odszedł.
Minęło dziesięć długich lat, zanim poznałem prawdę. A wtedy dałbym wszystko – wszystko – żeby cofnąć czas.
Mężczyzna bez syna
Nazywam się Rajesh i miałem 36 lat, kiedy moja żona Meera nagle zmarła na udar.
Pozostawiła po sobie piękny uśmiech, dobroć, marzenia… i dwunastoletniego chłopca o imieniu Arjun.
