Callum poczuł, jak dawny nawyk bólu narasta w coś przypominającego rozpoznanie. Spojrzenie dziecka spotkało się z jego, wyraźne i bez zaskoczenia. Pociągnął matkę za rękaw i wskazał na niego.
Reklama
„Nie płacz, proszę pana” – powiedziało dziecko, a słowa wpłynęły na ich sytuację. „Możesz pożyczyć moją mamę”.
Słowa jak surowy miód – jednocześnie absurdalne i głęboko prawdziwe. Callum wpatrywał się w nią. …
👇 👇 👇 👇 👇
