Następne słowa kobiety były tak niespodziewane, że prawie upuściłem telefon.
„Twój dziadek nie był tym, za kogo go uważasz. Musimy porozmawiać”.
„Co masz na myśli mówiąc: »nie był tym, za kogo go uważałem«? Miał kłopoty? Czy był komuś winien pieniądze?”
„Nie możemy omówić szczegółów przez telefon. Czy jest Pan dostępny dziś po południu?”
“Tak, będę tam.”
Kiedy przybyłem do banku, pani Reynolds już na mnie czekała.
Zaprowadziła mnie do małego, sterylnego biura.
„Dziękuję, że przyszłaś, Lila” – powiedziała pani Reynolds, ostrożnie kładąc ręce na biurku. „Wiem, że przechodzisz przez trudny okres”.
„Powiedz mi tylko, ile jest winien” – wyrzuciłem z siebie. „Znajdę plan spłaty, obiecuję”.
Pani Reynolds mrugnęła. „Nic nie był winien, moja droga. Wręcz przeciwnie. Twój dziadek był jednym z najpilniejszych oszczędnych, z jakimi miałam przyjemność pracować”.
„Nie rozumiem. Nigdy nie mieliśmy pieniędzy. Z trudem płaciliśmy rachunki za ogrzewanie”.
Pochyliła się do przodu i to, co powiedziała później, uświadomiło mi, że dziadek kłamał mnie przez całe życie.
„Lila, twój dziadek przyjechał tu 18 lat temu i założył bardzo konkretny fundusz powierniczy o ograniczonym przeznaczeniu na twoje studia. Wpłacał na niego co miesiąc.”
Przeczytaj więcej na następnej stronie >>
