Odwróciłam się i spojrzałam na niego ostatni raz. „Nie, Randy. Wyrzuciłeś to. Pojemnik po pojemniku. O tak, to nie były resztki. To były dowody mojej miłości i oddania. Do zobaczenia w sądzie. Do widzenia”.
Wzruszona kobieta ze łzami w oczach | Źródło: Pexels
Minęły miesiące i zaczęłam odbudowywać się po rozwodzie. Terapia. Nowe hobby. Długie spacery, podczas których nie musiałam nikomu odpowiadać.
Aż pewnego dnia mój telefon zawibrował z wiadomością od May:
„Hej, Doris. Chciałam tylko, żebyś wiedziała, że Randy poprosił mnie o pomoc przy kolacji. Na początku powiedziałam, że tak, ale teraz rozumiem. To niemożliwe. Przepraszam za wszystko”.
Długo patrzyłam na wiadomość, zanim się roześmiałam. Oczywiście, Randy ją miała. I oczywiście, ona też osiągnęła swój limit.
Teraz trzymam nagranie, na którym May pakuje swoją różową torbę, jako pamiątkę. Za każdym razem, gdy wkrada się wątpliwość i gdy zastanawiam się, czy nie byłam zbyt surowa albo czy nie pojechałam za szybko, przenoszę to na siebie. To przypomina mi, że zasługuję na coś lepszego.
