Ten portret z 1872 roku nie pokazuje już tylko rodziny w swoich najpiękniejszych ubraniach. Jest to dowód na to, że po niewolnictwie mężczyźni, kobiety i dzieci domagali się prawa do bycia postrzeganymi jako pełnoprawna, dostojna i, pomimo swoich blizn, wyprostowana rodzina.
Ręka Ruth, narysowana, ale wyraźnie widoczna, zdaje się mówić do tych, na których dziś patrzą: „Cierpieliśmy, tak. Ale my też żyliśmy, kochaliśmy i budowaliśmy przyszłość dla siebie. Postrzegaj nas nie tylko jako ofiarę, ale jako ocalałego”.
I być może jest to najpiękniejsza moc prostego starego zdjęcia: przekształcenie stłumionego bólu w przesłanie odwagi, które trwa przez pokolenia.
