Ciągle wracała. Na czas. Gotowa do pracy. Bez skrótów. Bez użalania się nad sobą. Słuchała historii innych kobiet, dzieliła się swoimi tylko wtedy, gdy pomagało im to poczuć się mniej samotnymi. Powoli coś się zmieniało.

Kilka miesięcy później zwróciła się do mnie z pomysłem – programem dla kobiet próbujących odbudować się po rozstaniach, katastrofach finansowych i toksycznych małżeństwach. Praktyczne narzędzia, szczere rozmowy, prawdziwa odpowiedzialność.

To był dobry pomysł – a nawet ważny. Więc stworzyliśmy go razem.

Nie jako siostry, którymi kiedyś byłyśmy. Te wersje nas dawno odeszły. Ale jako dwie kobiety, które zostały złamane i poskładały się na nowo, które nauczyły się, że uzdrowienie nie usuwa bólu – ono go przekształca.

Przebaczenie nie nastąpiło w jednej chwili. Nie było dramatycznego pojednania. Przyszło powoli, poprzez działania powtarzane w czasie. Nie zapominając. Nie udając. Po prostu sadząc coś nowego tam, gdzie coś starego spłonęło.

To, co się między nami wytworzyło, nie było już tą samą relacją, jaką mieliśmy kiedyś.

To było coś silniejszego — uczciwego, wytrwałego, wywalczonego.

Ona się zmieniła. Ja się zmieniłem. I jakoś to wystarczyło.