Szybko odłożyłam telefon na stolik nocny i próbowałam uspokoić oddech. Nie wiedziałam, co robić.

Wzięłam prezent i szybko go dokończyłam, odsuwając od siebie myśli o „dziecku”, przynajmniej na chwilę.

Kiedy Adam wyszedł z łazienki, zdawał się nie zauważać mojego zdenerwowania. Pocałował mnie w policzek, ale ledwo zareagowałam.

„Czuję się dziś trochę zmęczony” – mruknąłem. „Chyba pójdę już spać”.

Adam uniósł brwi. „Wszystko w porządku? Wyglądasz trochę dziwnie”.

„Po prostu… nie wiem. Może po prostu potrzebuję trochę przestrzeni do namysłu.”

„Dobrze. Będę tutaj, jeśli będziesz mnie potrzebować.”

Advertisement:

***

Następnego ranka była nasza pierwsza rocznica ślubu. Adam wyszedł wcześnie, nie mówiąc ani słowa. Postanowiłam pójść za nim, żeby zobaczyć, co naprawdę porabia.

Więc natychmiast wziąłem kluczyki i poszedłem za nim z domu. Nie poszedł do biura, jak zwykle.

Zamiast tego wybrał inną trasę i zatrzymał się przed domem, którego nie rozpoznałem. Wysiadł z samochodu i szybko się rozejrzał, jakby chciał się upewnić, że nikt go nie obserwuje.

Zaparkowałem kilka ulic dalej, nie spuszczając z niego wzroku. Otworzył bagażnik i wyjął dwie torby z zakupami.

To był ten moment. Drzwi się otworzyły i wyszedł ktoś, kogo się nie spodziewałem. Kobieta, którą aż za dobrze znałem. Uśmiechnęła się do niego, a Adam odwzajemnił uśmiech.

Przytulili się. To nie był przelotny uścisk. Był długi, ciepły, taki, który sprawił, że poczuli, jakby za sobą tęsknili.

Łzy napłynęły mi do oczu, gdy opadłam na siedzenie. Nie mogłam oddychać. Mój mąż, mężczyzna, którego myślałam, że znam, stał tam z nią.

Wydawało mi się, że siedziałem w samochodzie godzinami, próbując to wszystko zrozumieć.

Dlaczego? Dlaczego oni? I dlaczego rocznica?

Advertisement:

Pomyślałam: „Przynajmniej teraz wiem ”. To było bardziej bolesne, bardziej bolesne niż cokolwiek, co mogłabym sobie wyobrazić, ale poczułam ulgę, gdy poznałam prawdę.

Otarłam łzy, wzięłam głęboki oddech i odwróciłam się. Poznałam prawdę i teraz musiałam podjąć decyzję.

Tego wieczoru byłam już ubrana, gotowa na naszą rocznicową kolację. Chciałam, żeby wszystko było idealne, więc założyłam ulubioną sukienkę, zakręciłam włosy i starannie nałożyłam makijaż, mając nadzieję, że będę wyglądać jak najlepiej.

Chciałam czuć się piękna, czuć się pewna siebie, ale myślałam tylko o zimnym guli w żołądku.

Adam wszedł akurat, gdy kończyłam makijaż. Uśmiechnął się na mój widok, a jego oczy zabłysły.

„Wow, wyglądasz świetnie.”

“DZIĘKI. “

„Dokąd idziemy?”

„To niespodzianka” – powiedziałem.

Zadzwoniliśmy po taksówkę i jadąc do restauracji, nie mogłem pozbyć się wrażenia, że ​​coś jest nie tak.

Kiedy dotarliśmy do restauracji, Adam zaczął się śmiać. „Wiedziałem! Wiedziałem, że mnie tu przyprowadzisz. Właściwie, ja też zrobiłem tu rezerwację… mimo że moja jest godzinę później niż twoja”.

„Naprawdę? Myślę, że oboje jesteśmy pełni niespodzianek.”

Usiedliśmy przy stoliku, a Adam pochylił się, żeby szepnąć coś kelnerowi. Chwilę później kelner wrócił z dużym bukietem kwiatów.

„Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin” – powiedział Adam, promieniejąc, i wręczył mi kwiaty.

Uśmiechnęłam się słabo i walczyłam, żeby powstrzymać łzy, które groziły wylaniem się.

“DZIĘKI. “