Często myślałam o tym, jakie mam szczęście, że jestem mężatką. Minął dopiero rok, ale jesteśmy razem już pięć lat i zawsze bałam się, że małżeństwo nas zmieni. Ale zamiast tego zbliżyło nas do siebie.

Bardziej się o siebie troszczyliśmy, bardziej się kochaliśmy i było idealnie. Po raz pierwszy miałem prawdziwą rodzinę. Mój ojciec odszedł, kiedy byłem mały, a moja matka bardziej skupiała się na swoim życiu niż na moim.

Moja siostra i ja oddaliliśmy się od siebie po jej ślubie i od tamtej pory nie rozmawialiśmy. Nigdy nie wiedziałam, jak to jest naprawdę przynależeć do rodziny, ale z Adamem w końcu to poczułam.

Zbliżała się nasza pierwsza rocznica ślubu i zaplanowałam niespodziankę.

Romantyczna kolacja w tej samej restauracji, w której sześć lat temu mieliśmy pierwszą randkę. Chciałam, żeby była wyjątkowa, żeby uczcić, jak daleko razem zaszliśmy.

Jednak z biegiem dni zachowanie mojego męża zaczęło się zmieniać. Adam stał się zdystansowany, zaczął wychodzić z pokoju, żeby odebrać telefony, a jego telefon zawsze był pod ręką.

Na początku próbowałam to ignorować, ale sekret wydawał się coraz większym ciężarem. Nasz związek zawsze był otwarty. Dlaczego on się tak zachowywał?

Pewnego wieczoru, po kolejnej dziwnej rozmowie telefonicznej, nie mogłem już tego znieść.

Kiedy Adam wrócił, zapytałem: „Co się dzieje?”

“Co o tym myślisz?”

Advertisement:

„Czy ty mnie nękasz?” wyrzuciłam z siebie, zanim zdążyłam się powstrzymać.

“Dlaczego tak myślisz?”

Wypisałam wszystko – telefon, tajemnicę, odległość. „Coś się zmieniło”.

„Cóż, mam przeczucie, że ty też coś ukrywasz.”

Byłem zdumiony. „Przygotowuję niespodziankę!”

„No cóż, nie jesteś jedyną osobą, która zaskakuje ludzi” – mruknął, wyraźnie zirytowany, i opuścił pokój.

Stałem tam oszołomiony. Czy był zły, bo go w coś przyłapałem? Czy przesadziłem?