Wyrafinowanie, cisza… i mała, drżąca postać

W Au Jardin, jednej z najsłynniejszych restauracji w mieście, dania serwowane są w cichej atmosferze. Z boku, mężczyzna po trzydziestce, nienagannie ubrany i pogrążony w e-mailach, nawet nie dotyka talerza.  Julien Martin  ma wszystko:  pieniądze, sukces, uznanie . A jednak czegoś mu brakuje.

Po drugiej stronie furtki siedmioletnia dziewczynka, bosa i w znoszonej sukience, z tęsknotą obserwuje scenę.  Inès  jest głodna. Nie tylko trochę głodna, nie. Prawdziwy głód, taki, który od kilku dni dręczy ją w żołądku. Widząc kelnera wyrzucającego resztki, próbuje podejść. Ale zostaje brutalnie odepchnięta, niczym niechciany cień w idealnym otoczeniu.

Nieśmiały głos, który ucisza cały pokój

Zebrawszy całą odwagę, Inès przeszła przez uchylone francuskie drzwi restauracji i podeszła do Juliena. Wszystkie oczy były zwrócone na nią. Szef kelnerów podbiegł, zirytowany. Zanim jednak zdążył interweniować, dziewczynka spojrzała na Juliena i zapytała ledwo słyszalnym głosem:  „Proszę pana… czy mogę zjeść z panem?”.

Absolutna cisza.