„Pierwszy i ostatni raz”. „Przysięgnij, że przestaniesz pić i dojdziesz do siebie”. „Przysięgam” – odpowiedziała Olga.

Elena nie do końca ufała tej przysiędze. I szczerze mówiąc, po prostu bardzo chciała być choć trochę zaangażowana w ten incydent, żeby ten łysy drań wiedział, że to ona się na nim zemściła. Zgodnie z przewidywaniami Eleny, dostała wyrok w zawieszeniu.

A ten łajdak został sparaliżowany do końca życia. Teraz będzie na jej miejscu. Teraz będzie wiedział, jak to jest.

Ku zaskoczeniu Olgi, zebrała się w sobie. No cóż, ile mogła zrobić? Teraz od czasu do czasu przyjeżdżała na wieś, żeby odwiedzić siostrę. „Hura! Ciocia Ola przyjechała! Ciocia Ola!” – witały ją dziewczyny.

„Uważajcie, małe diablice! Nie pobrudźcie mi nowej sukienki” – powiedziała im. „Powiedz mi, siostro” – zapytała ją pewnego dnia Elena – „czy czegoś żałujesz?”. „Żałuję” – odpowiedziała Olga – „że nie poznałyśmy się wcześniej”. „A także” – naciskała Elena – „na przykład tego, że dziewczyny, że je straciłaś”.

„Zdecydowanie nie” – odpowiedziała Olga. „No cóż, oceńcie sami, jaką jestem matką? Czego mogę ich nauczyć?” „Nie, nie, nie, więcej niż do tego, do czego zostałam stworzona. Do bycia ich ciocią”. „Musieli coś pomylić tam w niebie”.

„Jesteśmy takie podobne” – powiedziały, a potem popchnęły je na mnie. Potem oprzytomniały i poprawiły sytuację. „Ciesz się więc macierzyństwem do woli, to nie dla mnie”.

„Chciałabyś znowu być ciocią, ale tym razem naprawdę?” – zapytała Elena. „W jakim sensie?” – nie rozumiała jej siostra. „Innymi słowy, jestem w ciąży i chyba urodzę bliźnięta”.

Dowiesz się o tym pierwsza”. Siostry wybuchnęły płaczem i przytuliły się. Sprawiedliwość zwyciężyła.

Jelena urodziła bliźnięta, podobnie jak jej siostra, samych chłopców. Iwan był wniebowzięty. Teraz mógł wreszcie rzucić pracę w mieście i wrócić do swojego ulubionego hobby – leśnictwa.

Poza tym, teraz dorastał nie jeden, ale dwóch następców. Będzie ktoś, kto przekaże mądrość leśnictwa.