Ta niezapomniana rozmowa
Tata pociągnął mnie do siebie, żebym usiadł, a jego głos brzmiał pewnie:
„Po śmierci twojej matki, pani Sharma była tą, która pozostała przy mnie. Nikt nie mógł zastąpić twojej mamy, ale pomogła mi przetrwać najciemniejsze dni”.
Pani Sharma dodała łagodnie:
— „Nie oczekuję, że będziesz mnie nazywać matką ani zajmować jej miejsce. Chcę tylko opiekować się twoim ojcem i jeśli mi pozwolisz, chciałabym pozostać w twoim życiu jak rodzina”.
Po raz pierwszy od lat łzy napłynęły mi do oczu. Nie ze złości, lecz z żalu. Myślałam, że chronię pamięć o matce, a jednak tylko uciekałam. Tymczasem tata samotnie znosił swoją samotność.
Trochę lżej
Tego wieczoru zjedliśmy razem. Choć było mi niezręcznie, poczułam ulgę. Przed snem zapaliłam kadzidełko przy zdjęciu mamy i wymamrotałam:
— „Mamo, wróciłam. Proszę, nie bądź zła na tatę, dobrze? Nic nam nie będzie, więc uśmiechaj się z daleka”.
Tydzień później, przygotowując się do wyjazdu do Delhi, stanąłem w drzwiach i cicho powiedziałem do nich obojga:
— „Jeśli zorganizujecie ceremonię ślubną, na pewno przyjdę”.
Tata mocno mnie przytulił, a jego oczy zaszkliły się łzami. Pani Sharma uśmiechnęła się ciepło i delikatnie podziękowała.
Zamknięcie
Teraz rozumiem: żadna rodzina nie jest idealna. Liczy się przebaczenie i rozpoczęcie od nowa, jeśli miłość wciąż istnieje.
Miłość nie znika, gdy ktoś odchodzi z tego świata. Pozostaje w pamięci, przenoszona przez to, jak traktujemy siebie nawzajem.
Nauczyłam się to akceptować. I przede wszystkim – w końcu nauczyłam się dorastać.
