Ktoś z tłumu krzyknął: „Ona jest policjantką! Co ty robisz?”

Policjanci zignorowali ich i zaprowadzili Jessicę do radiowozu. Serce waliło jej jak młotem — nie ze strachu, ale z niedowierzania, że ​​po latach służby będzie traktowana jak przestępczyni z powodu koloru skóry.

Wtedy jej radio policyjne ożyło.
„Kapitanie Grant? Znaleźliśmy pana. Co się dzieje?” – usłyszała głos detektyw Lindy Harris, jej wieloletniej partnerki.

Chwilę później kolejny radiowóz zatrzymał się z piskiem opon. Podbiegła detektyw Harris z wściekłością wypisaną na twarzy.
„Czekaj – co tu się dzieje?” – zapytała.

Oficer Miller zawahał się. „Jest aresztowana za kradzież, proszę pani” – mruknął.

Harris odwrócił się do niego gwałtownie. „To kapitan Grant. Właśnie próbowałeś aresztować swojego przełożonego, nie sprawdzając ani jednego faktu”.

Twarz Millera pociemniała. „N-nie wiedzieliśmy…”

„Zgadza się” – przerwał mu Harris. „Nie wiedziałeś… bo nie zadałeś sobie trudu, żeby się dowiedzieć”.

Jessicę natychmiast wypuszczono, z obolałymi nadgarstkami, ale nienaruszoną opanowaniem. Tłum obserwował w milczeniu, jak dwaj funkcjonariusze dotarli do prawdy.

Po powrocie na komisariat wszczęto wewnętrzne dochodzenie. Funkcjonariusze Miller i jego partner zostali odsunięci od pracy do czasu ponownego rozpatrzenia sprawy. Sprawa szybko trafiła na pierwsze strony gazet w Chicago – jaskrawy przykład uprzedzeń rasowych i zaniedbań organów ścigania.

Chociaż kapitan Grant nie została oskarżona o żadne przestępstwo, była zszokowana. Incydent nie był jedynie osobistym upokorzeniem – był przypomnieniem uprzedzeń, które wciąż dręczyły system, któremu poświęciła swoje życie.

Ale pomimo bólu, Jessica nie poddała się.
„Poświęciłam swoją karierę walce o sprawiedliwość” – powiedziała później. „To się teraz nie skończy”.