Korytarz prowadzący do toalet był ciemny, z zamkniętymi drzwiami. Zatrzymałem się, gdy usłyszałem głosy.

„Mówiłeś, że to pozwoli jej oderwać się od stołu tylko na chwilę!” syknęła Sophie.

Głos Marcusa był szorstki. „To nie miałeś być ty. To miał być napój Rachel. Ile wypiłeś?”

„Wszystko! Skąd miałem wiedzieć? Nic nie powiedziałeś!”

Puls walił mi w uszach. Rozmawiali o mnie. A cokolwiek było w tej paczce, miało zamiar upokorzyć mnie przed wszystkimi – odciągnąć mnie od świętowania moich własnych urodzin.

Wróciłem do stołu i założyłem swoją najlepszą maskę. Ale w głębi duszy kalkulowałem.

Dlaczego Marcus – mój mąż – i Sophie – moja bratowa – byliby razem w czymś takim?

Pod koniec nocy Sophie „doszła do siebie”, zrzucając winę na zatrucie pokarmowe. Wymówka była żałosna. Marcus udawał, że mnie rozpieszcza, ale unikał mojego wzroku.

Kiedy w końcu wróciliśmy do domu, powiedziałam Marcusowi, że boli mnie głowa i poszłam wcześniej spać. Ale nie zasnęłam.

Następnego dnia, kiedy Marcus był w pracy, znalazłam odpowiedź. Nie szukałam jej – nie do końca. Ale kiedy jego telefon zawibrował na blacie, na ekranie pojawił się podgląd. To była Sophie.

Wczorajsza noc była za krótka. Musimy być ostrożniejsi.

Zmarzły mi dłonie. Odblokowałam telefon – tak, znałam kod – i przeczytałam rozmowę. Wiadomości sprzed kilku miesięcy. Niektóre z treścią „tęsknię za tobą”, inne z adresami hoteli. Zdjęcia, których nie mogłam zapomnieć.

To nie był zwykły romans. Knuli, jak sprawić, żebym „wyglądała na niezrównoważoną” przed rodziną. A „wypadek” poprzedniej nocy był jednym z tych planów.

Nie wybuchłem. Nie skonfrontowałem się z nim od razu. Zamiast tego pozwoliłem, by dni mijały, jakby nic się nie zmieniło, podczas gdy zbierałem dowody – zrzuty ekranu, zdjęcia, a nawet kopie paragonów.

Tydzień później zaplanowaliśmy rodzinny brunch w domu Thomasa i Sophie. Wiedziałem, że to będzie mój moment.

Brunch był radosny i pełen życia, dzieci biegały po podwórku, a kawa lała się strumieniami. Poczekałem, aż wszyscy usiądą, talerze będą pełne, a rozmowa się uspokoi.

Potem wstałem. „Zanim zaczniemy jeść” – powiedziałem spokojnym, ale niosącym się echem po stole głosem – „chciałbym podziękować Marcusowi i Sophie za całą… szczególną uwagę, jaką mi ostatnio poświęcili”.

Kilka głów przechyliło się w konsternacji. Marcus zamarł w pół kęsa. Widelec Sophie zagrzechotał o talerz.