To był testament, w którym zaznaczył, że cały trzypiętrowy dom w centrum miasta i działka o powierzchni ponad 300 metrów kwadratowych w najbardziej komercyjnej części miasta zostaną zapisane mnie.
Spojrzałem w górę i zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć, mój ojciec się uśmiechnął:
„Całe życie chciałam po prostu wiedzieć… kto w trudnych chwilach udzieli mi prawdziwego wsparcia”.
W tym momencie byłem wzruszony i moje oczy zrobiły się wilgotne.
I właśnie wtedy usłyszałem kroki za drzwiami: to byli moi dwaj starsi bracia.
Ich wzrok padł na trzymany w rękach testament, a ich twarze zmieniły kolor.
Stali tam nieruchomo.
Na ich twarzach nie malowała się już obojętność sprzed roku, lecz mieszanina żalu i zdumienia.
Najstarszy odchrząknął:
„Tato… dlaczego to zrobiłeś? My też jesteśmy twoimi dziećmi”.
Mój ojciec podniósł głowę i spokojnym, ale stanowczym głosem powiedział:
„Wiem, że wszyscy macie swoje problemy. Ale kiedy naprawdę was potrzebowałam, tylko najmłodszy odważył się wziąć na siebie ten ciężar. Ten dom i ta ziemia są nagrodą za to poświęcenie”.
Drugi chciał coś powiedzieć, ale się powstrzymał.
Oboje odwrócili się i odeszli, ciągnąc sandały po podłodze, jakby ważyły tony.
Pozostałem w pozycji siedzącej, a moje ręce drżały, gdy trzymałem testament.
Mój ojciec położył rękę na moim ramieniu i mocno je ścisnął:
„Nie musisz już spłacać tego długu. Te pieniądze… były próbą. Spłaciłem je dawno temu”.
Wtedy zrozumiałem, że ten rok nie był po prostu spłatą pożyczki, ale testem lojalności, który miał pokazać, kto naprawdę ceni więzy krwi i rodzinę.
Następnego dnia wieść o testamencie rozeszła się po rodzinie. Niektórzy mówili, że mój ojciec był mądry, inni oskarżali go o niesprawiedliwość.
Ale nadal troszczyłam się o niego, jak zawsze, ponieważ wiedziałam, że najcenniejszym dziedzictwem, jakie otrzymałam… nie był dom ani ziemia, ale całkowite zaufanie, jakim mnie obdarzył.
I tego… nikt nigdy nie będzie mógł mi odebrać.
