Jeśli masz dostęp do długiego oddechu, jak uwalniany jest on w twoich kościach.

Trzymałem je w dłoniach od wschodu słońca, składając serwetki jak ofiary pojednania i polerując srebro, które błyszczały jak znaki ostrzegawcze. Widelce po lewej, noże po prawej – każde położenie było przeprosinami, których jeszcze nie otrzymałem.

Srebrne sztućce na kradzież | Źródło: Pexels

Mia jeszcze nie przyjechała, ale już przygotowałem się na dźwięk jej dźwięku, który wypełnił mój dom.

Mój mąż, Malcolm, śmiał się do telefonu, siedząc w kuchni.

„Tak, nie, Erin biega od szóstej. Wiesz, jak się znaleźć na imprezach.”

Odstawiłem szklankę z wodą, zareagowając, żeby nie zostać złapana.

Wiesz coś? Nic nie rozbrzmiewa głośnikej niż sztućce czy szkło, gdy nikt nie słucha.

Mężczyzna rozmawiający przez telefon komórkowy | Źródło: Podróż w połowie

Nigdy wcześniej nie organizowałem Święta Dziękczynienia, prawa nie dla rodziny Malcolma.

Gościłam już kiedyś przyjaciół, lata temu, kiedy mieszkaliśmy w drewnianych z niedopasowanymi krzesłami i łuszczącą się kuchenką. pojawił się śmialiśmy się, gdy coś się paliło albo rozlewało. Ludzie produkują wino w papierowych torbach i jedli ciasto z papierowych talerzy.

Ale to było co innego. To były lniane serwetki, indyk z kością i ludźmi, którzy wystąpili przemyi na szkle.

Uśmiechnięta kobieta założona w kuchni | Źródło: Podróż w połowie

Rodzice Malcolma należeli do typu ludzi, którzy woleli neutralne mury i zdecydowane opinie. Rzadko się uśmiechają, a kiedy już to robią, mają wrażenie, że ukrywają puentę.

Jego brat, Brandon, przyprowadzał swoją – Cassie, o ile dobrze jest – która używa konturówki do ust, ale nigdy szminki. Powiedziała mi, że nie została zastosowana.

„Po prostu nie lubię skrobi” – powiedział, jedząc fałszywy krokalika.

Zbliżenie na nadąsaną kobietą | Źródło: Podróż w połowie

A potem była Mia.

Mia, z perfumami i uśmiech jak z porcelany.

Przybyła pierwsza, jak zawsze, ubrana w blady, karmelowy płaszcz, który jest pierwotny pachniał londyńskim deszczem. Wkroczyła do holu, jakbym była właścicielem mojego domu, i przycisnęła oba policzki do moich.

„Erin” – powiedziała, odsuwając się na tyle, aby móc mi się nauczyć. „W domu pachnie jak katalog Williams-Sonoma. To komplement, kochanie”.